قِزِلباش عنوان طایفه‌های طرفدار سلسلۀ صفویان است که به سرسلسلۀ صوفیان طریقت صفوی، یعنی صفی‌الدین اردبیلی (735-650 ﻫ ق) ارادت داشتند. قزلباشها به شیخ جنید (درگذشت 860 ﻫ ق) و شیخ حیدر (درگذشت 893 ﻫ ق)، از نوادگان شیخ صفی‌الدین اردبیلی، برای رسیدن به قدرت سیاسی یاری رساندند. ازآن‌پس از مریدان سادۀ مذهبی به سربازانی مسلح و جنگجو تبدیل شدند و در شکست نهایی حکومت آق‌قویونلوها و ظهور سلطنت صفویان نقش اساسی داشتند. قزلباش به‌معنی سرخ‌سَر است، زیرا کلاهی سرخ با دوازده تَرک به نشانۀ دوازده امام شیعۀ اثنی‌عشری بر سر می‌گذاشتند. گفته‌اند این کلاه را شیخ حیدر برای مریدان خود ابداع کرد.
شَکاک از ایلهای کرد غرب ایران است که بیشتر جمعیت آن یکجانشین و ساکن روستاهای مرزیِ استان آذربایجان غربی هستند. این ایل با جمعیتی در حدود 000 80 نفر، از ایلهای بزرگ و پرجمعیت ایران است.
شاهرُخ اَفشار (1210-1146 ﻫ ق) از آخرین پادشاهان سلسلۀ افشاریان است. شاهرخ افشار از یک‌سو نوۀ نادر، سرسلسلۀ افشاریان است و از سوی مادر نوۀ شاه سلطان حسین صفوی (پادشاهی 1135-1105 ﻫ ق).
شاهرخ تیموری (850-779 ﻫ ق) چهارمین پسر تیمور گورکانی است که پس از هفده سال توانست با چیره شدن بر شاهزادگان تیموری بر سراسر قلمرو پدرش فرمان براند. در کتابهای تاریخ از او با نامهای شاهرخ میرزا، شاهرخ بهادر و معین‌الدین شاهرخ نیز یاد شده است.
طهماسب اول صفوی (پادشاهی984-930ﻫ ق) دومین پادشاه سلسلۀ صفویان است که در خردسالی به‌جای پدرش، شاه اسماعیل اول، به سلطنت رسید. از رخدادهای دورۀ طولانی سلطنت او، اختلاف بین امرای قزلباش، جنگ میان ایران و عثمانی و جنگ با ازبکها بود. او توانست با وجود این مشکلات وحدت و یکپارچگی کشور را حفظ کند.
فَرَوَرْتیش (پادشاهی حدود 625-655 ق م) دومین پادشاه از سلسلۀ ماد که پس از پدرش دیاُاکو توانست با اتحاد قبایل مختلف ماد، اولین حکومت یک‌پارچه و متحد را تأسیس کند.به زبان یونانی او را فرااورتِس و به زبان ایلامی (عیلامی) او را پیرّومارتیش می‌نامند.