اُمَّت در اسلام بیشتر به‌معنی پیروان یک پیامبر و یک دین به‌کار می‌رود. چنان‌که پیروان حضرت محمد(ص) را امت محمدی و پیروان حضرت عیسىٰ(ع) را امت عیسىٰ مسیح می‌خوانند.

اَمپریالیسم روش سیاسی یک دولت نیرومند است برای تسلط بر یک ملت یا ملتهای دیگر از راه به کار بستن سیاستهای توسعه‌طلبانۀ اقتصادی، سیاسی و فرهنگی. دولتی که چنین سیاستی را به‌کار گیرد امپریالیست نامیده می‌شود.

اَمپِرسیونیسم مکتبی است در نقاشی که در نیمۀ دوم قرن نوزدهم میلادی در فرانسه پدید آمد. نام این مکتب از واژۀ فرانسوی امپرِسیون، به‌معنی احساس و تأثر، گرفته شده است. در موسیقی، ادبیات و مجسمه‌سازی نیز مکتبی به این نام وجود دارد. پیروان این مکتب را امپرسیونیست می‌نامند.

امپراتوری مقدس روم (1806-962 م) امپراتوری پهناوری بود که قلمرو آن بخشی بزرگ از سرزمینهای اروپایی، به‌ویژه آلمان و ایتالیا را دربرمی‌گرفت. اهمیت آلمان برای این امپراتوری از آن‌رو بود که امپراتوران می‌توانستند با سلطه بر این سرزمین بر بسیاری از شاهان و فرمانروایان اروپایی فرمان برانند. اهمیت ایتالیا برای امپراتوری از آن لحاظ بود که شهر رم، پایتخت امپراتوری باستانی روم، و جایگاه پاپ، بالاترین مقام روحانی مسیحی، در آنجا قرار داشت. منظور از تشکیل امپراتوری مقدس روم، فرو نشاندن کشمکشها میان فرمانروایان اروپایی و سران کلیسا و نیز ایجاد یک امپراتوری نیرومند مانند امپراتوری باستانی روم بود. امپراتوری باستانی روم، از قرن سوم پیش از میلاد، تا قرن پنجم میلادی، از لحاظ سیاسی و نظامی و از قرن چهارم میلادی، از لحاظ مذهبی بخش بزرگ اروپا را زیر فرمان خود داشت.

اِمپراتوری شکلی از سازمان سیاسی و نظامی حکومتی است که در آن قدرت مرکزی بر کشورها و سرزمینهایی پهناور فرمان می‌راند و مردمانش را قومهایی با فرهنگهای گوناگون تشکیل می‌دهند. این سرزمینها، گاهی به‌هم‌پیوسته‌اند و گاهی دور از یکدیگرند. حکومت امپراتوری معمولاً با نیروی نظامی بر قومها و ملتهای دیگر چیره می‌شود، در طول مدتی کوتاه یا طولانی آنها را با قانونها و آرمانهای خود ظاهراً متحد می‌کند و دادوستد فرهنگی و تجاری میان آن قومها را توسعه می‌دهد. انگیزۀ تشکیل امپراتوریها برتری‌طلبی اقتصادی، سیاسی، نظامی و فرهنگی بوده است که با اسلحه یا ترویج عقاید مذهبی یا به‌کمک یک ایدئولوژی اعمال شده است.

امامیّه بزرگ‌ترین و مهم‌ترین فرقۀ مذهب شیعه (تشیع) است. شیعه به مسلمانانی گفته می‌شود که پس از پیامبر اسلام(ص) به جانشینی بلافصل امام علی ابن ابی‌طالب(ع) و امامت آن حضرت معتقدند. مذهب شیعه به چند شاخۀ مهم تقسیم می‌شود. از میان آنها می‌توان شیعۀ امامی یا شیعۀ اِثنی‌عشری (دوازده امامی)، زیدیه و اسماعیلیان را نام برد. از یک قرن پیش کلمۀ امامیه را فقط در مورد شیعۀ اثنی‌عشری (دوازده امامی) به‌کار می‌برند.