اِمامَت از اصول مذهب تَشَیُع و به‌معنی رهبری شیعیان جهان پس از رحلت پیامبر اسلام(ص) است. امامت به‌معنی ریاست و گاهی خلافت نیز هست. بنابر این اصل پس از پیامبر(ص) کسانی باید راه او را ادامه دهند و رهبری و راهنمایی مسلمانان را به‌دست گیرند که در امور دنیا و آخرت داناترین مردم باشند. شیعیان معتقدند پیامبر اسلام(ص) از طرف خداوند مأموریت داشت تا جانشین خود را، که از سوی خداوند تعیین شده است، به مسلمانان معرفی کند.
اِمام جعفر صادق(ع) ، ابو عبدالله جعفر بن محمد، ششمین امام از امامان دوازده‌گانۀ شیعیان و هشتمین معصوم از چهارده معصوم است. پدرش امام محمد باقر(ع) و مادرش اُمّ فَروَه، دختر قاسم بنِ مُحَمد ِبن اَبی‌بکر است. در سال 80 یا 83 ﻫ ق در مدینه به‌دنیا آمد و در سال 148ﻫ ق به‌دستور منصور، خلیفۀ عباسی، در همین شهر مسموم شد. مرقد آن حضرت در قبرستان بَقیع در مدینه است.
امام حَسَن عَسکَری(ع) ، ابومحمد حسن‌بن علی، یازدهمین امام از امامان دوازده‌گانۀ شیعیان و سیزدهمین معصوم از چهارده معصوم است. پدرش امام هادی(ع) و نام مادرش سوسَن یا حَدیثه یا سَلیل است. امام حسن عسکری(ع) در سال 231 یا 232 ﻫ ق، در مدینه به‌دنیا آمد. در سال 260 ﻫ ق، در سامرا وفات یافت و در خانۀ خود، در کنار قبر پدر، به خاک سپرده شد. مرقد او در این شهر از زیارتگاههای شیعیان است.
اِلیاس (ایلیا) از پیامبران بنی‌اسرائیل است. در کتاب مقدس آمده است که در شهر تِسب در ناحیۀ جَلیله به‌دنیا آمد. الیاس بر آحاب (آخاب)، پادشاه بنی‌اسرائیل، و زنش، یزبِل (ایزابل)، که در قرن نهم پیش از میلاد می‌زیستند و پرستش بت بَعل را رواج داده بودند، شورید و آنها و بنی‌اسرائیل را به پرستش یَهُوَه، خدای یگانه، فراخواند.
اللّٰه مهم‌ترین و رایج‌ترین نام خداوند در اسلام است. این نام دست‌کم 700 2 بار در قرآن آمده است. بنابر آیات قرآن، اللّه، یگانه آفریدگار (خالق) و پروردگار (رَبّ) است. آسمانها و زمین را او به‌حق و نه از روی هوس آفریده است (سوره‌های عنکبوت، آیۀ 44، و اَنبیا،آیۀ 16). او فرمانروای مطلق عالم و مالک آسمانها و زمین است (سوره‌های آل‌عِمران، آیۀ 189؛ نِساء، آیۀ 126، و اِنعام، آیۀ 12). باد، ابر و باران به‌فرمان او و خورشید، ماه و ستارگان در تسخیر او هستند (سوره‌های عنکبوت، آیۀ 48، و اَعراف، آیۀ 54). لحظه‌ای از کار جهان غافل نیست (سورۀ مؤمنون، آیۀ 17). بر همه‌‌چیز از جمله بر کارهای انسانها آگاه است (سوره‌های انعام، آیه 59؛ رَعد، آیۀ 42، و نَحل، آیۀ 91). آشکار و نهان را می‌داند (سورۀ بَقَره، آیۀ 77). مرگ و زندگی را او پدید آورده است (سوره‌های مُلک، آیۀ 2 و نَحل، آیۀ 70). جانها را در دَم مرگ، او می‌ستاند (سورۀ زُمَر، آیۀ 42). در قیامت همه را او زنده می‌کند (سورۀ انعام، آیۀ 36). به همۀ جانداران روزی می‌دهد و برای آدمیان روزیهای پاک فراهم می‌کند (سوره‌های عنکبوت، آیۀ 60؛ یونُس، آیۀ 31؛ اِسراء، آیۀ 70 و ق، آیۀ 11). نشانه‌های خود را همواره آشکار می‌کند تا مردم به اندیشه و تعقل روی آورند و هدایت پذیرند (سوره‌های بَقره، آیه‌های 242 و 246، و آل‌عمران، آیۀ 103). هدایت افراد بشر به‌دست خود اوست (سوره‌های طٰهٰ، آیۀ 50، و قِصَص، آیۀ 56). پیامبران از سوی او فرستاده شده‌اند تا مردم را به بندگی او، اللّه، بخوانند و به بهشت رهنمون شوند (سوره‌های نَحْل، آیۀ 36؛ بَقَره، آیۀ 221، و یونس، آیۀ 25).
نگاه کنید به فهرست ابن ندیم