گُلستان نام کتابی است به نثر از سعدی، شاعر و نویسندۀ پرآوازۀ ایرانی. این کتاب از نام‌آورترین آثار زبان فارسی به‌شمار می‌رود. سعدی گلستان را در سال 656 ﻫ ق نوشت و آن را به اتابک سعد بن ابی‌بکر زنگی، ولیعهد فارس، تقدیم کرد.

گُلچین گیلانی (1288-1351 ﻫ ش) شهرت مجدالدین میرفخرایی شاعر و پزشک ایرانی متخلص به گلچین است. او از نخستین شاعران نوپرداز ایرانی است که شعرش به کتابهای درسی دورۀ ابتدایی راه یافته است.

گُشتاسب (ویشتاسب) از چهره‌های داستانهای باستانی ایران است که در شاهنامه، شاهنامۀ ابومنصوری و منظومۀ دقیقی از او یاد شده است. او از پادشاهان کیانی و هم‌عصر زردشت، و گسترش‌دهندۀ دین او است.

گُرگین از پهلوانان شاهنامه و داستانهای حماسی ایران است. او پسر میلاد، پهلوان ایرانی، است و به گرگین‌میلاد مشهور است.

گَرسیوَز (کرسیوز) از چهره‌های داستانهای باستانی ایران است که علاوه‌بر منظومه‌های حماسی شاهنامه و بانوگُشسب‌نامه، در متنهای دینی چون اوستا و دینکرد نیز از او یاد شده است. کلمۀ گرسیوز در زبان اوستایی به‌معنای سست و کم‌استقامت بوده است. در داستانهای ایرانی، او پسر پَشَنگ و برادر افراسیاب و نیز سپهسالار توران است که به ایران حمله می‌کند. در این جنگ سیاوش، پسر کیکاووس، شاه کیانی، با کمک رستم سپاه توران را شکست می‌دهد و گرسیوز را وادار به عقب‌نشینی می‌کند. افراسیاب که از رنجیدگی سیاوش از پدرش آگاه است، به او پیشنهاد می‌کند که به توران‌زمین برود. سیاوش پس از مشورت با رستم پیشنهاد او را می‌پذیرد و به توران می‌رود. در آنجا با فرنگیس، دختر افراسیاب، ازدواج می‌کند و با موافقت افراسیاب، در توران زمین، شهری بزرگ و زیبا می‌سازد که آن را سیاوشگِرد می‌نامند. تواناییها و هنرنماییهای سیاوش در بزم و رزم و توجه مخصوص افراسیاب به او، آتش کینه و حسادت را در دل گرسیوز روشن می‌کند. او با انواع نیرنگها سرانجام افراسیاب را وادار می‌کند تا به کشتن سیاوش فرمان دهد.

گَرشاسب از پهلوانان اساطیری در متون پهلوی، اوستا و داستانهای حماسی ایران است. جایگاه گرشاسب در اوستا مانند جایگاه رستم در شاهنامه است.