قهوه‌خانه نخست محلی عمومی یا خصوصی برای عرضه و نوشیدن قهوه بوده است. سپس در قهوه‌خانه‌های عمومی بعضی فعالیتهای ادبی و هنری و برخی سرگرمیها و بازیها نیز ظاهر شد. پس از رواج چای، این نوشیدنی نیز در قهوه‌خانه‌ها عرضه می‌شد و به‌تدریج جای قهوه را در ایران گرفت. در دورۀ اخیر در ایران، قهوه‌خانه‌ها محلی برای نوشیدن چای و استفاده از چُپُق و قَلیان، صَرفِ صبحانه و نهار و گاه شام، ملاقات اشخاص، یافتن صاحبان مشاغل ساختمانی و نیز بعضی معاملات است.
قُفل ابزاری است برای محکم‌تر بستن انواع در، کشو، صندوق و مانند آن که با کلید و یا از راه تنظیم حروف و اعداد باز و بسته می‌شود. قفل را از مواد مختلف چون آهن، فولاد، برنج، طلا و چوب و به شکلهای مختلف می‌سازند.
قیچی ابزاری تیز است که با آن پارچه، کاغذ، مو، ورقِ فلز، سیم و اشیای دیگر را می‌بُرند و گاه شکل می‌دهند. این وسیله یک جفت تیغۀ نابرابر است که از وسط با میخ، پیچ یا پَرچ به یکدیگر وصل شده‌اند. هر کدام از تیغه‌ها سوراخی برای قرار دادن انگشت شست و دو یا چند انگشت دیگر دارد. قیچی را در اندازه‌های گوناگون و از فلزاتی مانند آهن و فولاد و یا پلاستیک فشرده و گاهی از پلاستیک و فلز می‌سازند.
قَلیان وسیله‌ای است برای دود کردن تنباکو. قلیان را با مواد مختلف می‌سازند و شکلها و تزیینات گوناگون دارد.
قَلَمکارسازی ایجاد نقش به رنگهای مختلف روی پارچۀ ساده با مُهر و قالبهای مخصوص است. از پارچۀ قلمکار، سفره، پرده، روتختی، رومیزی، دامن، پیراهن و کیف درست می‌کنند.
قَلَمزَنی هنر کَندَن نقش و نگار روی اشیای فلزی با استفاده از چکش و انواع قَلَم است. مس به‌سبب نرمی و قدرت شکل‌پذیری در قلمزنی کاربرد بسیار دارد. طلا و نقره و آلیاژهایی مانند برنج (مخلوط مس و روی) و وَرشو (مخلوط مس، نیکل و روی) نیز در قلمزنی استفاده می‌شوند.