قَشقایی نام ایلی مشهور مرکب از طایفه‌های متعدد است که در منطقه‌ای وسیع از صفحات جنوب ایران، مخصوصاً فارس، زندگی می‌کنند. هستۀ اصلی این ایل را ترکها تشکیل می‌دادند و سپس بعضی طوایف لُر، کرد، فارس، عرب و نیز کولیها به آن پیوستند. بعضی از پژوهشگران، ترکهای قشقایی را از طایفه‌های ترکمان آق‌قویونلو در غرب ایران؛ و بعضی دیگر از بازماندگان قبیلۀ ترک خَلَج در ایران مرکزی می‌‌دانند. نام ایل از واژۀ ترکی قشقا گرفته شده است که معنیهای مختلف برای آن شمرده‌اند و مشهورتر از همه به‌معنای خال سفید در پیشانی حیوانهایی مانند اسب، گاو و گوسفند است.

قَصابی امروزه مکانی است که در آنجا گوشت را پس از پاک و قطعه‌قطعه کردن برای فروش عرضه می‌کنند. به کسی که این کار را انجام می‌دهد، قَصّاب می‌گویند. تا چندی پیش، حیوان حلال‌گوشت را در قصابیها می‌کشتند و گوشت آن را عرضه می‌کردند. این شیوه هنوز در بعضی شهرها و روستاها رواج دارد. قصابی از شغلهای سنتی محسوب می‌شود. کلمۀ قصابی در فارسی به‌صورت مصدر و به‌معنی کشتن و تکه‌تکه کردن هم به‌کار می‌رود.

قربانی تقدیم هدایایی چون موجودات زنده، میوه و دانه‌هایِ گیاهیِ خوراکی، روغنها و مواد عطرآگین به درگاه خدا یا خدایان است. قربانی را برای نزدیک شدن به خداوند و به‌دست آوردن خشنودی او و بخشایش گناهان و ادای نذر انجام می‌دهند. معمولاً موجودات زنده را با کشتن، سوزاندن و یا دفن کردن قربانی می‌کنند. مراسم قربانی در دینها و اقوام مختلف، متفاوت است و گاه با جشن و سرور و آدابی خاص همراه است. قربانی را معمولاً در عیدهای مذهبی، برداشت محصول، تولد، بلوغ، ازدواج و مرگ تقدیم می‌کنند. محل قربانی معابد، زیارتگاهها و مکانهای عمومی است. قربانی به معنای خاص، کشتن حیوانِ حلال‌گوشت مانند شتر، گاو، گوسفند، بز و پرنده است.