آسیای آبی (آسیاب) آسیایی است که با نیروی آب می‌گردد. این آسیای آبگَرد را آب آسیا و در بعضی از شهرها و روستاهای ایران طاحون و طاحونه نیز می‌نامند که واژه‌ای است عربی.

آسیای بادی (آسباد) آسیایی است که با نیروی باد می‌گردد. این آسیای بادگَرد را بادآس و آسیاچَرخ هم نامیده‌اند.

آسیای دستی (دَستاس) آسیای کوچکی است که با نیروی دست می‌گردد. آسیای دستی ساده‌ترین و قدیمی‌ترین دستگاه برای خُرد و آرد کردن دانه‌هاست. اختراع آن به دوران پیش از تاریخ و قرنها پیش از پدید آمدن آسیای آبی، آسیای بادی و آسیای ستوری می‌رسد.

آسیای سُتوری آسیایی است که با ‌نیروی حیوان می‌گردد. محورِ سنگِ گَردان این آسیا به‌وسیلۀ تیری افقی به حیوان وصل است. حرکت دایره‌وار این حیوان سبب می‌شود که سنگ گردان دور محوری که از سوراخ میان سنگ ثابت آسیا بیرون آمده است بگردد. آسیای ستوری را چون سنگهایی بزرگ و سنگین دارد خَراس، یعنی آسیای بزرگ، نیز می‌نامند. خراس را بیشتر با اسب، شتر و گاو می‌گردانند. آسیای اسبی را اَسپاس، آسیای شتری را شُتُراس و آسیای گاوی را گاواس نامیده‌اند.

آسیا کاراَفزاری است که بیشتر برای خُرد و آرد کردن دانه‌های گیاهی به کار می‌رود. از آسیا برای گرفتن روغن از بعضی از دانه‌های گیاهی، خرد کردن سنگ نمک و سنگ گچ و آهک و بالا کشیدن آب از چاه، قنات و رودخانه و نیز در کاغذسازی و تولید الکتریسیته استفاده می‌کنند. به بنایی هم که این کارافزار در آن کار گذاشته شده است آسیا یا آسکَده می‌گویند.

نگاه کنید به آسیای آبی