فیض کاشانی، محمدبن شاه مرتضی (1007-1091 ﻫ ق)، مشهور به ملامحسن فیض کاشانی، فقیه، محدث، مفسر قرآن و شاعر ایرانی است. کتاب وافی، در حدیث، مهم‌ترین اثر او و فیض تخلص شعری اوست.
فیضی دَکَنی (954-1004 ﻫ ق) شهرت ابوالفیض بن مبارک، متخلص به فیضی، شاعر و نویسندۀ پارسی‌گوی هندی است. منظومۀ نَل و دَمَن از آثار اوست.
فِتیشیسم اعتقاد به نیروی جادویی برخی از اشیا و نقش مرموز آنها در دور کردن شَر دشمن و جلوگیری از بلا، برآوردن حاجتها و درمان بیماریهاست. این اشیا را فتیش می‌نامند که از واژه‌ای پرتغالی به‌معنی سحر و جادو گرفته شده است. هنگامی‌که دریانوردان پرتغالی در نیمۀ دوم قرن پانزدهم میلادی، به سرزمینهای غرب افریقا دست یافتند، به بومیانی برخوردند که اشیایی چون درخت، ماهی، استخوان، مجسمه، سنگ تراشیده و مُهره را مقدس و در زندگی خود مؤثر می‌دانستند. پرتغالیها این اشیا را به‌نام طلمسهایی نامیدند که خود برای خوشبختی و دفع چشم‌زخم به‌کار می‌بردند.
فِرعون لقب عمومی فرمانروایان تعدادی از سلسله‌های حاکم بر مصر باستان بوده است. واژۀ فرعون از ریشۀ قبطی پِرآ به‌معنی خانۀ بزرگ است. این واژه ۷۴ بار در قرآن تکرار شده است. فرعون در مصر باستان مدیر ارشد، فرمانده ارتش، فرمانروای کل مصر و پسر رَع (خدای خورشید، مهم‌ترین خدای مصر باستان) و بنابر آیه‌های قرآن نماد تکبر،ستمگری، سلطه‌جویی و طاغوت است.
فِهرست اِبن‌نَدیم (الفِهرِست) کتابی است به زبان عربی دربارۀ کتابهایی که تا سال 377 ﻫ ق، به زبان عربی نوشته و یا ترجمه شده است، همراه با شرح‌حال مختصر نویسندگان و مترجمان آن کتابها. نویسندۀ فهرست، محمدبن اسحاق مشهور به ابن‌ندیم (فوت 385 ﻫ ق) است.
فِقه علم به‌دست آوردن احکام شرعی عملی فردی و اجتماعی از منابع مورد قبول مسلمانان است. واژۀ فقه به‌معنای فهم و درک عمیق و دقیق است و در قرآن و فرهنگ نخستین مسلمانان نیز به‌همین معنا به‌کار رفته است.