فَروَردین جمع کلمۀ فَروَرد است؛ فرورد در دین زردشتی یکی از نیروهای باطنی انسان است که پس از درگذشت آدمی، درصورتی‌که پارسا باشد، همراه با روان و وجدان از تن جدا می‌شود و به جهان مینوی (غیرمادی) بازمی‌گردد. فَرَوَشی یا فَرَوَهر نیز به‌معنی فَروَرد است. در نوشته‌های پهلوی روزهای بیستم اسفند تا آخر اسفند روزهای فروردیان نامیده می‌شود و زمان فرود آمدن روان درگذشتگان به خانۀ خویش است. در تقویم اوستایی ایران باستان، پنج روز آخر سال روزهای ویژۀ فروهرها است که به‌نام روزهای گاسانیک یا روزهای پنجه نامیده شده است.
فارسنامه کتابی است دربارۀ تاریخ و جغرافیای فارس که در قرن ششم هجری قمری نوشته شده است. نام نویسندۀ کتاب فارسنامه به‌طور دقیق مشخص نیست. اما چون نویسندۀ کتاب، پدر و نیاکان خود را اهل بلخ خوانده است، از او با نام ابن بلخی یاد شده است و کتاب به فارسنامۀ ابن بلخی مشهور شده است.
فَرُّخی سیستانی (درگذشت 429 ﻫ ق) شهرت ابوالحسن علی بن جولوغ، شاعر قصیده‌سرای ایرانی است.
فَرهنگ‌نویسی تهیۀ فهرست واژه‌های یک زبان، یک موضوع، و حتی یک اثر مهم، همراه با معنی و خصوصیات آن واژه‌هاست. در زبان فارسی فرهنگها را لغتنامه، و در سالهای اخیر واژه‌نامه نیز نامیده‌اند. فرهنگهای امروز عموماً به‌ترتیب الفبایی تنظیم می‌شوند؛ اما بعضی از فرهنگهای کهن، ترتیب ابجدی دارند یا برحسب حرف آخر کلمات تدوین شده‌اند.
فَرهَنگستان نهادی پژوهشی و راهبردی است که هستۀ مرکزی آن از صاحبنظران و دانشمندان برجستۀ فرهنگی و علمی یک کشور تشکیل می‌شود و هدف آن حفظ، گسترش و تقویت زبان و ادبیات و ارتقای علوم و هنرهای آن کشور است.
فَرّه (خوَره) که به‌صورت فرّ هم گفته و نوشته می‌شود یعنی موهبت الاهی و فروغ ایزدی. در اساطیر و تاریخ ایران باستان این باور وجود داشت که هر کس به وظیفه‌هایِ فردی و اجتماعیِ خود عمل کند، صاحب فرّه یا فرهمندی می‌شود.