فیض کاشانی، محمدبن شاه مرتضی (1007-1091 ﻫ ق)، مشهور به ملامحسن فیض کاشانی، فقیه، محدث، مفسر قرآن و شاعر ایرانی است. کتاب وافی، در حدیث، مهم‌ترین اثر او و فیض تخلص شعری اوست.
فیضی دَکَنی (954-1004 ﻫ ق) شهرت ابوالفیض بن مبارک، متخلص به فیضی، شاعر و نویسندۀ پارسی‌گوی هندی است. منظومۀ نَل و دَمَن از آثار اوست.
فِهرست اِبن‌نَدیم (الفِهرِست) کتابی است به زبان عربی دربارۀ کتابهایی که تا سال 377 ﻫ ق، به زبان عربی نوشته و یا ترجمه شده است، همراه با شرح‌حال مختصر نویسندگان و مترجمان آن کتابها. نویسندۀ فهرست، محمدبن اسحاق مشهور به ابن‌ندیم (فوت 385 ﻫ ق) است.
فایز، محمدعلی ( 1289-1213 ﻫ ش/ 1330-1250 ﻫ ق) شاعر دوبیتی‌سرای ایرانی است که به فایز دشتستانی یا فایز دشتی نیز مشهور است. فایز تخلص اوست و او را زائر محمدعلی نیز می‌خوانده‌اند.
فَرهَنگستان نهادی پژوهشی و راهبردی است که هستۀ مرکزی آن از صاحبنظران و دانشمندان برجستۀ فرهنگی و علمی یک کشور تشکیل می‌شود و هدف آن حفظ، گسترش و تقویت زبان و ادبیات و ارتقای علوم و هنرهای آن کشور است.
فَرُّخی سیستانی (درگذشت 429 ﻫ ق) شهرت ابوالحسن علی بن جولوغ، شاعر قصیده‌سرای ایرانی است.