قطعه از قالبهای شعر فارسی است که معمولاً بین دو تا پانزده بیت دارد. تمام بیتهای آن هم‌وزن‌اند و مصراعهای زوج آن قافیۀ یکسان دارند.
قزوینی، محمد (1328-1256 ﻫ ش) مشهور به علامه قزوینی، ادیب، تاریخ‌پژوه، کتاب‌شناس و مصحح ایرانی و از بنیان‌گذاران پژوهش به شیوۀ نوین علمی در ایران است. از مهم‌ترین کارهای او تصحیح انتقادی تاریخ جهانگشای جوینی و چهار مقالۀ عروضی است.
قَطران تبریزی شهرت شرف الزمان ابومنصور، شاعر فارسی‌گوی قرن پنجم هجری قمری است. او از نخستین شاعرانی است که در آذربایجان به فارسی دری شعر گفته‌اند.
قُرَّةالعین (1233-1268 ﻫ ق) شهرتِ فاطمه زرین‌تاج برغانی قزوینی، متخلص به طاهره، شاعر، نویسنده و از مبلغان مشهور آیین بابیه بود.
قُشِیری، ابوالقاسم عبدالکریم (465-376 ﻫ ق)، صوفی، متکلم و مفسر ایرانی است. رسالۀ قشیریه اثر مهم اوست.
قَریب، عَبدالعظیم (1344-1258 ﻫ ش) ادیب و بنیان‌گذار دستور زبان فارسی نوین و از مؤلفان نخستین کتابهای دستور زبان و ادبیات فارسی مدرسه‌های ایران است.