عِشقی، سیدرضا میرزاده (1303-1273ﻫ ش) شاعر و روزنامه‌نگار آزادی‌خواه ایرانی است که به‌سبب نوشته‌های انتقادی و طنز که در مخالفت با رضاخان سردار سپه منتشر می‌کرد، کشته شد.
عَطّار نِیشابوری (618-540 ﻫ ق) شاعر ایرانی و پیر شعر و نثر عرفانی ایران است. آثار او به‌ویژه دو اثر نامدارش، منطق‌الطیر و تذکرةلاولیا، دربردارندۀ دیدگاه او دربارۀ انسان و رابطۀ او با خدا و جهان هستی است. عطار را از نظریه‌پردازان عرفان ایران دانسته‌اند. نامش فریدالدین ابوحامد محمد است و چون پیشه‌اش عطاری بود با نام عطار نیشابوری شناخته است.
عوفی، سَدیدالدین محمد نویسندۀ ایرانی نیمۀ دوم قرن ششم و نیمۀ اول قرن هفتم هجری قمری است. مهم‌ترین اثر او جوامع الحکایات و لوامع الروایات نام دارد.
عُرفی شیرازی (999-963 ﻫ ق) از پایه‌گذاران شیوۀ شعری است که آن را طرز تازه خوانده‌اند. بعدها این شیوه سبک هندی یا اصفهانی نامیده شد.
عِین‌القُضات همدانی (492-525 ﻫ ق) اندیشمند ایرانی است که به‌سبب نظریه‌های فلسفی‌اش به قتل رسید. از او چندین اثر به زبانهای فارسی و عربی به‌جامانده است. نامش ابوالمعالی عبدالله بن محمدبن علی میانجی است و به عین‌القضات (مروارید قاضیان) شهرت یافته است.
عُبید زاکانی شاعر سدۀ هشتم هجری قمری و از نخستین طنزنویسان ایران است. بیشتر آثار او در نقد رفتارهای اجتماعی و اخلاقی حکومتگران و مردم دورانِ اوست. نام کامل او نظام‌الدین عبید زاکانی قزوینی و شناخته‌ترین کار او مثنوی موش و گربه است.