نگاه کنید به امام زمان

امام حسن مجتبی(ع) ، ابو محمد حسن بن علی بن ابی‌طالب، دومین امام از امامان دوازده‌گانۀ شیعیان و چهارمین معصوم از چهارده معصوم است. او نخستین فرزند امام علی‌بن ابی‌طالب(ع) و فاطمۀ زهرا(س) است. در سال 3 ﻫ ق، در مدینه به‌دنیا آمد و در سال 50 ﻫ ق، در همین شهر مسموم و شهید شد. امام حسن در سال 40 ﻫ ق، پس از شهادت امام علی(ع) به ‌امامت رسید و مدت امامت او ده سال بود.

امام حسین(ع) ، ابوعبدالله حسین بن علی بن ابی‌طالب، سومین امام از امامان دوازده‌گانۀ شیعیان و پنجمین معصوم از چهارده معصوم است. پدرش، امام علی‌ بن ابی‌طالب(ع) نخستین امام شیعیان، و مادرش فاطمه زهرا(س)، دختر پیامبر اسلام(ص) است. در سوم یا پنجم شعبان سال 4 ﻫ ق در مدینه به‌دنیا آمد و در دهم محرم سال 61 ﻫ ق، در کربلا به‌ شهادت رسید. مرقد آن حضرت در کربلا، زیارتگاه شیعیان جهان است. سَیِّدُالشُهدا (سرور شهیدان) و ثارَالله (کسی که خدا خونخواه اوست) مهم‌ترین لقبهای ایشان است.

امام رِضا(ع) ، ابوالحسن علی ‌بن موسی، هشتمین امام از امامان دوازده‌گانۀ شیعیان و دهمین معصوم از چهارده معصوم است. پدرش امام موسی کاظم(ع)، هفتمین امام شیعیان، و مادر او چنان که گفته‌اند از مردم شمال افریقا بود. امام رضا(ع) در سال 148 یا 153 ﻫ ق، در مدینه به‌دنیا آمد و در سال 203 ﻫ ق، در طوس وفات یافت. مرقد آن حضرت در شهر مشهد زیارتگاه شیعیان جهان است.

امامزاده فرزند یا نوادۀ یکی از از دوازده امام شیعیان است. به آرامگاه (مزار، مَقبَره یا مَرقَد) آنان نیز امامزاده گفته می‌شود. زیارت امامزاده از جمله آیینهای مذهبی شیعیان ایرانی است.

اِمام واژه‌ای عربی است به‌معنی پیشوا و رهبر. جمع آن اَئِمه است و به‌صورت مفرد و جمع در قرآن دوازده بار آمده است، مثلاً برای اشاره به راهنمایان حق (سوره‌های بقره، آیۀ 124 و انبیاء، آیۀ 73) و رهبران کفر و باطل (سوره‌های توبه، آیۀ 12 و قصص، آیۀ 41). این واژه در قرآن در اشاره به کتاب حضرت موسی(ع) نیز به‌کار برده شده است (سوره‌های هود، آیۀ 17 و احقاف، آیۀ 12). امام جانشین پیامبر(ص) و رهبر مسلمانان در کارهای دینی و دُنیوی است. در حدیث و منابع دینی، صاحبان بعضی منصبهای دینی و اجتماعی و مانند آن نیز امام نامیده شده‌اند، مانند امام جماعت. اما این کلمه در سه مورد کاربرد بیشتری دارد: