قِرمَطیان (قرامطه) به پیروان حَمدان بن اَشعَث ملقب به قرمط گفته می‌شود که از قرن سوم هجری قمری جنبشهایی علیه خلفای عباسی و در حمایت از خلافت آل‌علی(ع) برپا کردند. پیروان این جنبش در بخش سفلای سواحل بین‌النهرین و اَحساء (ناحیه‌ای در شمال شرقی شبه‌جزیرۀ عربستان)، بحرین، سوریه، یمن و حوالی مصر به تبلیغ عقاید خود می‌پرداختند. آنها در مناطقی از ایران از جمله کرجِ ابودُلَف (اراک کنونی)، اصفهان، ری، آذربایجان و طبرستان پیروانی داشتند. قرمطیان جمع کلمۀ قرمطی (به‌معنای کوتاه قد) منسوب به مؤسس این فرقه، حمدان قرمط، است.
قِصَص نام بیست‌وهشتمین سورۀ قرآن کریم و در جزء بیستم آن است. در مکه بر پیامبر اسلام(ص) نازل شده است و 88 آیه دارد. چنان‌که از نام سوره پیداست داستان برخی از پیامبران به‌خصوص داستان حضرت موسی(ع) در آن ذکر شده است. نام دیگر این سوره موسی و فرعون است.
قُمی، عباس (1319-1254ﻫ ش) معروف به شیخ عباس قمی و محدث قمی، حدیث‌شناس شیعی ایرانی و گردآورندۀ کتاب دعای مفاتیح‌الجنان است. سفینةالبحار، منتهی‌الآمال و نفس‌المهموم از دیگر آثار اوست.
قطب‌الدین رازی (درگذشت 776 یا 766ﻫ ق)، لقب ابوعبدالله محمدبن محمد رازی، از فقیهان و عالمان بزرگ شیعه است. او به علامۀ رازی نیز شهرت دارد.
قیامت هفتادوپنجمین سورۀ قرآن کریم و در جزء 29 آن واقع است. در مکه بر پیامبر اسلام(ص) نازل شده است و 40 آیه دارد. نام این سوره از آیۀ اول آن گرفته شده است. قیامت به‌معنی ایستادن، به پا خواستن و روز رستاخیز است. نام دیگر این سوره لا اُقْسِمُ است.
قیامت اصطلاحی قرآنی به‌معنای برانگیخته شدن مردگان از قبرهاست. قیامت واژه‌ای عربی به‌معنای برخاستن است؛ و در اصطلاح روزی است که به ارادۀ خداوند تمام مردگان دوباره زنده می‌شوند تا اعمالشان مورد محاسبه قرار گیرد. به‌همین‌سبب قیامت را روز حساب دانسته‌اند. واژۀ قیامت در قرآن کریم بیش از هفتاد مرتبه با واژۀ یوم تکرار شده است. از نامهای دیگر آن می‌توان به یوم‌الدین، یوم‌الجمع، یوم‌النشور، یوم‌الحساب و یوم‌الحق اشاره کرد.