اشعۀ بِتا (پرتو بتا) الکترونهایی هستند که هنگام واپاشی هستۀ اتمِ بعضی از عنصرهای رادیواکتیو از هسته تابش می‌شوند و با سرعت زیاد حرکت می‌کنند. هستۀ اتم رادیواکتیو، وقتی‌که اشعۀ بتا تابش می‌کند، مقداری از انرژی خود را از دست می‌دهد و ساختمان آن تغییر می‌یابد. یک نوترون به یک الکترون و یک پروتون تبدیل می‌شود. الکترون که همان ذرۀ بتا است از هسته خارج می‌شود و پروتون در هسته باقی می‌ماند. در نتیجه، عدد جِرمی هسته تغییر نمی‌کند، اما عدد اتمی هسته به مقدار یک واحد افزایش می‌یابد. مثلاً هستۀ کربن 14، که یکی از ایزوتوپهای کربن و عدد جرمی آن 14 و عدد اتمی آن 6 است، پس از تابش یک ذرۀ بتا، به هستۀ نیتروژن 14 تبدیل می‌شود که عدد جرمی آن 14 و عدد اتمی آن 7 است.

اشعۀ فرابنفش (پرتو فرابنفش) از تابشهای الکترومغناطیسی است. طول موج این پرتو کوتاه‌تر از طول موج نور معمولی است. این اشعه بر سلولهای بینایی اثری که سبب دیده ‌شدن اجسام باشد نمی‌گذارد. پرتو فرابنفش بر فیلم عکاسی اثر می‌کند و بر اثر تابش بر بعضی مواد تغییرهای شیمیایی در آنها به وجود می‌آورد. این پرتو را پرتو ماورای بنفش نیز نامیده‌اند. پرتو فرابنفش، مانند تابشهای دیگر الکترومغناطیسی، با سرعت نور حرکت می‌کند.