آبِ سنگین

آبِ سنگین ماده‌ای است مرکب از دو‌تریُم (هیدروژنِ سنگین) و اکسیژن. نام شیمیایی آن دوتریم اکسید و فرمول آن O2D است. آب سنگین مایعی است شبیه آب و به مقدار بسیار کم در آب معمولی نیز وجود دارد. دوتریم از ایزوتوپهای ئیدروژن (هیدروژن) با عدد جرمی 2 است. به‌‌همین‌سبب، مولکول آب سنگین از مولکول آب معمولی سنگین‌تر است.

آب ژاول

آب ژاوِل محلولی است از 10 تا 16 درصد سُدیم هیپوکُلُریت (NaOCl) در آب. آب ژاول ماده‌ای است سَمّی. رنگ آن نزدیک به زرد و طعم و بوی آن تند است. آب ژاول را برای گَندزدایی و بوزدایی به کار می‌برند. از این ماده در صنعت به‌عنوان رنگ‌زدا و سفیدکنندۀ پارچه و خمیر کاغذ استفاده می‌شود. در خانه‌ها، برای ضدعفونی کردن سبزیها و سفیدکردن رختها هنگام رخت‌شویی از آب ژاول استفاده می‌کنند. این محلول با نامهای گوناگون در بازار به فروش می‌رسد.

آب اکسیژنه

آب اُکسیژنه ماده‌ای است مرکب از ئیدروژن (هیدروژن) و اکسیژن که فرمول شیمیایی آن H2O2 است. نام علمی آن هیدروژن دی‌ اکسید است و آن را هیدروژن پِراُکسید نیز می‌نامند. به آب شباهت دارد، اما طعم آن تند است. آب (H2O)، که از پیوند دو اتم هیدروژن و یک اتم اکسیژن به وجود آمده است (H-O-H)، ترکیبی پایدار است. اما آب اکسیژنه، که از پیوند دو اتم اکسیژن و دو اتم هیدروژن پدید آمده است (H-O-O-H)، ترکیبی ناپایدار است و به‌آسانی اکسیژن اضافی خود را از دست می‌دهد. به‌همین‌سبب، اکسیدکنندۀ خوبی است، زیرا اکسیژن اضافیِ آن به‌آسانی با مواد دیگر ترکیب می‌شود.

کربن

کَربُن (Carbon) عنصر شیمیایی نافلز با نماد C، عدد اتمی 6 و عدد جرمی 12 است. نقطۀ ذوب آن 3 550 درجۀ سلسیوس ((°C است. کربن سه ایزوتوپ C12،C13 و C14 دارد. در سال 1961 م، ایزوتوپ کربن 12 به‌عنوان شاخص استاندارد برای اندازه‌گیری جرم اتمی سایر عنصرها به‌جای اکسیژن انتخاب شد. کربن 14 رادیواکتیو است و در تاریخ‌نگاری رادیوکربنی از آن استفاده می‌شود که با آن می‌توانند تاریخ مرگ موجودات را در دوره‌های گذشته حدس بزنند.

کبالت

کُبالت (Cobalt) عنصری است شیمیایی، با نماد Co. این عنصر در گروه نهم جدول تناوبی عنصرها قرار دارد. عدد اتمی آن 27 و عدد جرمی آن 9332/58 است. نقطۀ ذوب کبالت 1495 و نقطۀ جوش آن 2908 درجۀ سلسیوس (C°) است. چگالی این عنصر در دمای C°20، 9/8 گرم بر سانتیمتر مکعب است.

کائوچو

کائوچو ماده‌ای است با قابلیت ارتجاعی زیاد که هوا را در خود نگه می‌دارد، مانع انتقال رطوبت می‌شود و جریان الکتریسیته را از خود عبور نمی‌دهد. کائوچوی طبیعی از شیرابۀ نوعی درخت نواحی گرمسیری و کائوچوی مصنوعی از نفت خام و الکل به‌دست می‌آید.