عُمَربن خَطّاب خلیفۀ دوم از خلفای راشدین و از یاران (صحابه) پیامبر (ص) است. در زمان خلافت او تاریخ هجری قمری وضع و شهرهای کوفه و بصره نیز ساخته شد. او با لشکرکشیهای خود، مرزهای خلافت اسلامی را از یکسو تا ایران و از سوی دیگر در افریقا تا مصر و لیبی گسترش داد. پسرش عبدالله‌ابن عمر از راویان حدیث و دخترش حَفصه از همسران پیامبر اسلام است. عمر را به‌سبب کوشش برای رعایت عدالت میان مسلمان و غیرمسلمان، فاروق خوانده‌اند. فاروق یعنی کسی که میان حق و باطل فرق می‌گذارد.
عُمَربن عَبدُالعَزیز (101-63 ﻫ ق) هشتمین خلیفۀ سلسلۀ امویان است. او در دوران کوتاه خلافتش (101-99ﻫ ق) به‌جای کشورگشایی و ثروت‌اندوزی، به رفاه مردم قلمروش توجه داشت.
عِبرانیان نامی است که به فرزندان حضرت ابراهیم (ع) داده شده است. نسلهای بعدی آنان، بنی‌اسرائیل و سپس قوم یهود خوانده شدند.
غُزها قبیله‌هایی از اقوام ترک موسوم به ترکهای شرقی بودند که از قرن چهارم هجری قمری (قرن دهم میلادی) در سرزمینهای اسلامی شرقی قدرت یافتند. سلجوقیان و عثمانیها از ترکان غُز بودند.
غازان‌خان (703 -670 ﻫ ق) هفتمین پادشاه از سلسلۀ ایلخانان مغول است که در سال 694 ﻫ ق در تبریز به سلطنت رسید. او پس از مسلمان شدن نام محمود را برای خود برگزید و در ترویج اسلام کوشید و به آسایش مردم توجه کرد.