کُربَن، هانری (Henry Corbin، 1903-1978 م) متفکر، پژوهشگرِ فلسفه و ایرانشناس فرانسوی است. آثار او در شناخت حکمت باستانی ایران و پیوند آن با اندیشۀ شیعی و عرفان اسلامی اهمیت دارد.
کُتُب اَربعه مجموعۀ چهار کتاب مرجع است به زبان عربی در زمینۀ حدیثها و اخبارِ شیعۀ امامیه به نامهای کافی، مَنْ لایَحضُرُهُ الفَقیه، تَهذیبُالاَحکام و اِستبصار که نوشتۀ سه تن از فقیهان نامدار شیعه کُلینی، اِبنِبابِوَیه (شیخ صدوق) و شیخ طوسی است. کتب اربعه مهمترین منبع احکام و عقاید شیعۀ امامیه است.
کتابِ مُقَدَّس مجموعهای از نوشتههای دینی مسیحیان و یهودیان است. کتاب مقدس به دو بخش عهد قدیم (عتیق) و عهد جدید تقسیم میشود. مسیحیان کتاب مقدس را کتاب آسمانی خود میدانند، اما یهودیان، تنها عهد قدیم را بهعنوان کتاب آسمانی خود قبول دارند.
کَربلا شهری است در عراق، در جنوب غربی بغداد و غرب رود فرات. کربلا از مهمترین شهرهای زیارتی شیعیان است. مرقد امام حسین(ع) و برادرش حضرت ابوالفضل(ع)، فرزندان و یارانش در این شهر قرار دارد. جمعیت آن700 000 نفر است (برآورد 2015 م). این شهر در سرزمین باستانی اَکَد، کَربلاتو نام داشت که در دورۀ آرامیها، به کربلا تغییر یافت.
کاتولیک یکی از سه مذهب بزرگ دین مسیحی است. پروتستان و اُرتُدُکس دو مذهب دیگر مسیحیت هستند. در سال 1054 م، بهدنبال اختلافهای سیاسی، اعتقادی و فرهنگی، کلیسای روم شرقی (اُرتُدُکس) از کلیسای روم غربی (کاتولیک) جدا شد.
قرآن مشهورترین نام کتاب آسمانی مسلمانان شامل تعالیم اخلاقی، اعتقادی و فقهی و قواعدی برای تنظیم روابط اجتماعی آنهاست که طی بیش از بیست سال از نبوت پیامبر اکرم(ص) بر او وَحْیْ شد. قرآن را به نامهایی چون مُصحَف، کتاب، فُرقان، ذِکر، تَنزیل، اُمالکتاب، بیان، کلامالله و بسیاری دیگر که تعداد آنها را تا نود آوردهاند، هم خواندهاند. پیداست که بسیاری از این نامها، وصف این کتاب آسمانی است و بیشتر آنها در خود قرآن هم آمده است. بعدها دانشمندان مسلمان از این نامها و وصفها برای بیان مفاهیمیمربوط به اصول عقاید هم استفاده کردهاند. کلمۀ قرآن و صورتهای مختلف آن بارها در آیات قرآنی، به معنیهایی چون «گردآورده»، «خواندنی و آنچه خوانده میشود» آمده است. بااینحال مسلمانان، از آغازهای اسلام غالباً آن را مُصحَف، بهمعنی صفحهها و اوراق نوشتهشده میخواندند. در قرآن هم کلمۀ صُحُف (جمع صحیفه) به معنای اوراقی که آیات الاهیِ نازلشده بر پیامبران را بر خود دارد، بهکار رفته است. گفتهاند نام مصحف به پیشنهاد عبدالله بن مسعود، از اصحاب و حافظان بزرگ قرآن، بر آیههای نوشتهشدۀ قرآنی نهاده شد و این نام تا چند قرن رایج بود، تا آنجا که بسیاری از دانشمندان کهن که کتابی دربارۀ قرآن مینوشتند، هم آن را مَصاحِف نام مینهادند یا این نام را در عنوان کتاب خود وارد میکردند. بهتدریج به آن سبب که در خود قرآن و احادیث نبوی به خواندن این کتاب مقدس تأکید شده است و مسلمانان در همۀ مناسک و آیینهای دینی و غیردینی خود آن را میخوانند، نام قرآن جای مصحف را گرفت و مشهورتر و رایجتر شد.