کَسایی مَروَزی، مَجدالدین اَبوالحسن شاعر ایرانی قرن چهارم هجری است که در انواع توصیف بهویژه وصف طبیعت چیرهدست بود.
کَسرایی، سیاوش (1374 – 1305 ﻫ ش) شاعر نوپرداز ایرانی است. منظومۀ حماسی آرش کمانگیر از آثار مشهور اوست.
کَسروی، احمد (1324- 1269 ﻫ ش) تاریخنگار، پژوهشگر و اندیشمند ایرانی است که در زبانشناسی جایگاهی برجسته دارد. او دهها اثر به زبان فارسی و عربی نوشته است. تاریخ مشروطۀ ایران، زبان پاک و آذری یا زبان باستان آذربایجان از آثار مهم اوست. او از طرفداران اصلاح دینی بود.
کشاورز، کریم (1365-1279 ﻫ ش) مترجم، نویسنده و پژوهشگر ایرانی و از مترجمان برجستۀ زبان روسی است.
اِسکنَدَرنامه نام کتابهایی است به نثر یا به نظم دربارۀ سرگذشت اِسکَندر مَقدونی. در این کتابها، تاریخ و افسانه بههم آمیخته است و موضوع بیشتر آنها عبارت است از: شرح تولد اسکندر، جنگهای او با دارا، ازدواج با روشَنَک (دختر دارا)، لشکرکشیها و سفرهای او به غرب و شرق، ساختن سدّ یَأجوج و مَأجوج، جنگ با دیوان و پَریان، بنا کردن شهر اِسکَندریّه، ساختن آینۀ اسکندری و جام جهاننما، نبرد با زنگیان و رومیان، سفر به مکه و زیارت کعبه، سفر به ظُلُمات برای جستن آب حیات و گرفتاری و مرگ اسکندر در ظلمات.
اِسفندیار از چهرههای داستانهای باستانی ایران و شاهنامۀ فردوسی است. پسر گُشتاسب، پادشاه کیانی، و پهلوان دلیر ایرانی بود. به او رویینتَن میگفتند، زیرا عقیده داشتند که هیچ سلاحی بر بدنش اثر ندارد.