عَطّار نِیشابوری (618-540 ﻫ ق) شاعر ایرانی و پیر شعر و نثر عرفانی ایران است. آثار او به‌ویژه دو اثر نامدارش، منطق‌الطیر و تذکرةلاولیا، دربردارندۀ دیدگاه او دربارۀ انسان و رابطۀ او با خدا و جهان هستی است. عطار را از نظریه‌پردازان عرفان ایران دانسته‌اند. نامش فریدالدین ابوحامد محمد است و چون پیشه‌اش عطاری بود با نام عطار نیشابوری شناخته است.
