افشاریان نام سلسله‌ای از شاهان ایران است که از سال 1148 تا 1210 ﻫ ق، بر سراسر ایران و سپس بر قسمتهایی از این سرزمین فرمانروایی کردند. شاهان این سلسله از ایل افشار بودند و به‌همین سبب این سلسله افشاریان یا افشاریه خوانده شده است. ایل افشار گروهی از ترکان غُز بودند که در دورۀ سلجوقیان به ایران آمدند و عده‌ای از آنها به آذربایجان رفتند. اسماعیل اول صفوی، بنیانگذار سلسلۀ صفویان (907-1148 ه ق)، گروهی از آنها را از آذربایجان به خراسان کوچاند تا از هجوم اُزبَکها و قبیله‌های ترک دیگر جلوگیری کنند. بنیانگذار سلسلۀ افشاریان نادرقلی افشار بود که قلمرو پادشاهی او از قفقاز، در غرب دریای خزر، تا بخشی از هندوستان را فرا می‌گرفت.
