اشعۀ گاما (پرتو گاما) از تابشهای الکترومغناطیسی است. این پرتو طول موجهایی کوتاه‌تر از طول موجهای نور و اشعۀ ایکس دارد و بر سلولهای بینایی اثری که سبب دیده شدن اجسام می‌شود نمی‌گذارد. پرتو گاما، مانند دیگر تابشهای الکترومغناطیسی، با سرعت نور منتشر می‌شود. توانایی نفوذ این اشعه بسیار بیشتر از توانایی نفوذ اشعۀ آلفا و اشعۀ بتاست. پرتو گاما هنگام واپاشی هستۀ اتمِ عنصرهای رادیواکتیو پدید می‌آید. هستۀ رادیواکتیو، وقتی که پرتو گاما تابش می‌کند، مقداری از انرژی خود را ازدست می‌دهد، اما در ساختمان آن تغییری پدید نمی‌آید. هرچه هستۀ رادیواکتیو پرتو گاما با طول موج کمتری تابش کند، انرژی تابشی آن زیادتر و توانایی نفوذ این پرتو بیشتر می‌شود. مثلاً اگر هسته‌ای 5 میلیون الکترون ولت (MeV 5) انرژی ازدست بدهد، توانایی نفوذ پرتو گامایی که از آن پدید می‌آید به‌قدری زیاد است که ورقه‌ای از آهن به ضخامت 2/5 سانتی‌متر، آبی به عمق 23 سانتی‌متر، یا ورقه‌ای از سرب به ضخامت 13 میلی‌متر فقط می‌توانند از گذشتن پنجاه درصد این پرتو جلوگیری کنند. به‌این‌ترتیب، سرب بهترین وسیله برای جلوگیری از نفوذ پرتو گاماست.
