شیوه‌ای است در باغ‌سازی که از ایام گذشته در جهان شهرت داشته و باغهای ایرانی را معروف ساخته است. باغ واژه‌ای فارسی است و به‌معنای تکه یا پاره‌ای از زمین است، با حصاری در اطراف، که در آن درختان و گلهای گوناگون کاشته باشند. این واژه در زبان اوستایی، در زبان پهلوی، اشکانی، ساسانی و زبان سُغدی به همین معنی به‌کار می‌رفته است. واژۀ باغ از فارسی به عربی نیز راه یافته است. در زمان هخامنشیان، باغهای بزرگ و زیبایی در شهرهای ایران از جمله شوش و پاسارگاد وجود داشته است که آنها را پردیس می‌نامیده اند، (پردیس واژه‌ای است که از زبان مادی به اوستا و فارسی باستان راه یافته و با تغییراتی به زبان عربی و زبانهای اروپایی نیز وارد شده است.)
