عَمامه واژه‌ای عربی است به‌معنی کلاهخود که در فارسی به‌جای دستارِ سر روحانیان به‌کار می‌رود. دستار پارچه‌ای دراز بوده که مردان دورِ سر می‌پیچیدند. جنس آن معمولاً از کتان، پنبه، پشم و ابریشم بوده و رنگهای گوناگون داشته است. در زبان فارسی مَندیل و سربند نیز برای این پوشش به‌کار می‌رود.

عَروسی مجلس جشن و سروری است که پس از عقد (قرارداد زندگی زناشویی میان زن و مرد) برگزار می‌شود. عروسی از رسمهای کهن در میان مردم سراسر جهان و اجرای آن در میان ملتها و فرهنگهای گوناگون متفاوت است.

عَلّافی ‌فروختن علف، یونجه، گندم، جو، کاه و موادی بود که به‌عنوان خوراک دام استفاده می‌شد. فروشندۀ این مواد علّاف نامیده می‌شد. علافی از حرفه‌هایی است که با پیشرفت صنعت از میان رفته است. علاف واژه‌ای عربی است از ریشۀ عَلَف به معنی گیاه سبز.

عَبا بالاپوشی است بلند، گشاد و جلوباز و معمولاً بی‌آستین و گاه با آستینی کوتاه. پارچۀ عبا را از نخ پنبه، ابریشم، موی بز، پشمِ گوسفند و شتر یا ترکیبی از نخ پنبه‌ای و پشمی می‌بافند. عبا پیش و پس از اسلام، پوشش رایج عربها بوده است. در ایران پس از اسلام رواج یافت، اما امروز تنها روحانیان شیعه عبا می‌پوشند. گاه برخی مردان سالمند ایرانی نیز در خانه یا هنگام عبادت، عبا بر دوش می‌اندازند.