اِمام موسىٰ کاظم(ع) ، ابوالحسن موسی ‌بن جعفر(ع)، هفتمین امام از امامان دوازده‌گانۀ شیعیان و نهمین معصوم از چهارده معصوم است. ایشان را به‌سبب بردباری و تحمل دشواریها کاظم (فروخورندۀ خشم) نامیده‌اند. پدرش، امام جعفر صادق(ع)، ششمین امام شیعیان، و مادرش حمیده، از مردم مراکش (مغرب) یا اَندلُس (اسپانیا) است. اِمام موسىٰ کاظم(ع) در سال 128 یا 129 ھ ق، در اَبواء، محلی میان مکه و مدینه، به‌دنیا آمد و در سال 183 ھ ق، در زندان هارون‌الرشید وفات یافت. مرقد آن حضرت در کاظمین، نزدیک بغداد، از زیارتگاههای مهم شیعیان است.

امامیّه بزرگ‌ترین و مهم‌ترین فرقۀ مذهب شیعه (تشیع) است. شیعه به مسلمانانی گفته می‌شود که پس از پیامبر اسلام(ص) به جانشینی بلافصل امام علی ابن ابی‌طالب(ع) و امامت آن حضرت معتقدند. مذهب شیعه به چند شاخۀ مهم تقسیم می‌شود. از میان آنها می‌توان شیعۀ امامی یا شیعۀ اِثنی‌عشری (دوازده امامی)، زیدیه و اسماعیلیان را نام برد. از یک قرن پیش کلمۀ امامیه را فقط در مورد شیعۀ اثنی‌عشری (دوازده امامی) به‌کار می‌برند.

اِمام زَمان(عج) ، محمد بن حسن عسکری، آخرین امام از امامان دوازده‌گانۀ شیعیان است. در 15 شعبان سال 255 ھ ق، در سامرا به‌دنیا آمد و تنها فرزند امام حسن عسکری(ع)، یازدهمین امام شیعیان، است. مادرش، نرجس (نرگس)، به روایتهایی از نوادگان قیصر روم بوده است. مَهدی، حُجَت، قائِم مُنْتظَر، خَلَف صالِح، بَقیّةُالله، صاحِبِ زَمان، ولی‌عصر و امام عصر از لقبهای آن حضرت است.

اِمام زَینُ العابِدین(ع) ابومحمد علی‌بن حسین، چهارمین امام از امامان دوازده‌گانۀ شیعیان و ششمین معصوم از چهارده معصوم است. لقب ایشان زین‌العابدین (زینت خداپرستان) و سجاد (بسیار سجده‌کننده) است. پدرش، امام حسین(ع)، امام سوم شیعیان است. تاریخ‌نویسان دربارۀ نام و نسب مادر آن حضرت اختلاف‌نظر دارند. بعضی از آنها گفته‌اند که مادر ایشان دختر یزدگرد، پادشاه ساسانی، بوده و شاه زمان یا شهربانو نام داشته است. اما بعضی شرح‌حال‌نویسان این نظر را نادرست دانسته و گفته‌اند این بانو احتمالاً از شاهزادگان ساسانی بوده که در یکی از جنگها اسیر شده و بعد از انتقال به مدینه به همسری امام حسین(ع) درآمده است. امام زین‌العابدین(ع) در سال 38 ھ ق، در مدینه به‌دنیا آمد و در محرم سال 94 یا 95 ﻫ ق، در همین شهر از دنیا رفت. مرقد آن حضرت در قبرستان بقیع است.

اِمام عَلیّ بن اَبی‌طالب(ع) نخستین امام شیعیان و از نظر تاریخی آخرین خلیفه از چهار خلیفه‌ای است که بعد از پیامبر اسلام به خلافت رسیدند. آن حضرت ملقب به امیرُالمؤمنین است و به ابوتُراب نیز شهرت دارد. او پسرعمو و داماد پیامبر اسلام(ص) بود و 23 یا 20 سال پیش از هجرت در مکه به‌دنیا آمد. پدرش، ابوطالب، عموی پیامبر اسلام، و مادرش، فاطمۀ بنتِ (دختر) اسد، از خاندان بنی هاشم بود. زمانی که علی(ع) کودکی خردسال بود، در مکه خشکسالی پدید آمد و به‌سبب تنگدستی ابوطالب، حضرت محمد(ص) سرپرستی علی(ع) را بر عهده گرفت. به‌این‌ترتیب، علی(ع) نزد آن حضرت پرورش یافت. پس از آنکه حضرت محمد(ص) به پیامبری مبعوث شد، علی(ع) نخستین نفر از مردان بود که اسلام آورد. پیامبر اسلام سه سال بعد از بعثت مأمور شد که خویشاوندان خود و مردم را آشکارا به پرستش خدای یگانه بخواند. محمدبن جَریر طَبَری در کتاب تاریخ خود نوشته است که چون رسول خدا در مجلسی دعوت خود را به خویشاوندانش رساند، گفت: « کدام یک از شما مرا در این کار یاری می‌کند تا برادر من، وَصّی من و خلیفۀ من در میان شما باشد؟» همه خاموش ماندند، تا آنکه علی(ع) گفت: «ای رسول خدا، آن کس من هستم.» پیامبر فرمود: «او برادر من، وَصی من و خلیفۀ من در میان شماست. سخن او را بشنوید و از او فرمان ببرید».

اِمام علیِّ النَقی(ع) ، ابوالحسن علی‌ بن محمد، دهمین امام از امامان دوازدۀ‌گانه شیعیان و دوازدهمین معصوم از چهارده معصوم است. لقب ایشان هادی (راهنما) و نقی (برگزیده) است. پدرش، امام محمد تقی(ع)، و مادرش، اُم‌وَلَد معروف به سَمانِۀ مَغربیه، از مردم مراکش (مغرب) است. اِمام علیِّ النَقی(ع) در سال 214 ھ ق، در روستایی در نزدیکی شهر مدینه، به‌دنیا آمد و در سال 254 ھ ق، در چهل‌سالگی در سامرا وفات یافت. مرقد او در این شهر از زیارتگاههای بزرگ شیعیان است.