عَراقی، فَخرالدین شاعر و عارف ایرانی سدۀ هفتم هجری است. نامش ابراهیم پسر بزرگمهر است اما با نام شاعری (تَخَلُّص)خود عراقی شناخته می‌شود.
عَنقا پرنده‌ای است افسانه‌ای در ادبیات و افسانه‌های عربی اما در ادبیات فارسی نیز به‌کار رفته است زیرا پس از ورود اسلام به ایران برخی مترجمان ایرانی سیمرغ را عنقا ترجمه کردند. عنقا واژه‌ای عربی، از ریشۀ عُنُق، به‌معنای گردن است.
عَلاءالدولۀ سمنانی (736- 659 ﻫ ق) عارف، نویسنده و شاعر ایرانی است. نامش احمدبن محمد بیابانکی است. مدتی در دستگاه ارغون خان، ایلخان مغول، مشغول به کار بود و علاءالدوله لقب دیوانی اوست.
صادقی، بهرام (1363- 1315 ﻫ ش) نویسندۀ نوآور ایرانی است. مجموعۀ داستان سنگر و قمقمه‌های خالی و داستان بلند ملکوت از آثار معروف اوست.
صائب تبریزی، میرزامحمدعلی (درگذشت حدود 1081 ه ق) بزرگ ترین شاعر دورۀ صفویان است که به سبک هندی شعر می سرود.
صابِر، علی‌اکبر طاهرزاده (1911 – 1862م) شاعر طنزگوی آذربایجانی است که به زبان ترکی آذربایجانی شعر می‌گفت و با روزنامۀ ملانصرالدین همکاری داشت. مجموعه شعرهای او هوپ‌هوپ‌نامه نام دارد.