کُنفوسیوس (Confucius، حدود 551 – 479 ق م) بزرگ‌ترین، بانفوذترین متفکر و رهبر معنوی چین است. اندیشه‌های او در فرهنگ و تمدن کشورهای آسیای شرقی تأثیر بسیار داشته است.
کِندی، اَبویوسف یَعقوببن اِسحاق (حدود 260 – 185ﻫ ق) نخستین فلسفه‌پژوه برجستۀ عرب مسلمان است که در دانشهای ریاضی و طبیعی نیز آثاری مهم دارد. تاریخ‌نویسان به‌‌سبب گستردگی دانش او در فلسفه او را فیلسوف‌العرَب نامیدند.
اَسفارِ اَربَعه کتابی است فلسفی به زبان عربی، نوشتۀ صَدرُالدین شیرازی، مشهور به ملاصدرا، عارف و فیلسوف ایرانی قرن یازدهم هجری قمری. نام اصلی این کتاب الحِکمَة المُتعالیه است.
اِستِقراء روشی است استدلالی در منطق، ریاضیات و علوم تجربی برای رسیدن به نتیجه‌ای کلی از راه استفاده از آگاهیها و تجربه‌های جزئی. این روش استدلالی را پی بردن از جُزء به کُل نیز نامیده‌اند. بسیاری از کشفها، قاعده‌ها و قانونهای علمی از این راه پدید آمده‌اند.
اِسپینوزا، باروخ (Baruch Spinoza، 1677-1632 م) فیلسوف هلندی است.
اَرَسطو (Aristoteles،322-384 ق‌م) فیلسوف و دانشمند یونانی و بنیان‌گذار علم منطق است.