طباطبایی، سید محمد (1339-1257 ﻫ ق) از روحانیان بنام دورۀ قاجاریه و از رهبران انقلاب مشروطیت است که به تأسیس مدرسه به شیوۀ نو توجه داشت. او به‌همراه سید عبدالله بهبهانی، از مبارزان جنبش مشروطیت، با استبداد مبارزه می‌کرد و خواستار تأسیس عدالت‌خانه بود.

طَبرى، محمدبن جَرير (310-225ﻫ ق) تاريخ‌نگار، محدّث، مفسر قرآن و نویسندۀ کتاب تاريخ طبرى است. این کتاب از منابع مهم تاریخ و به زبان عربی نوشته و به فارسی ترجمه شده است.

طاهر ذوالیمینین (159-207 ﻫ ق) سردار دلیر و جنگاور ایرانی در دورۀ مأمون، خلیفۀ عباسی، و بنیان‌گذار سلسلۀ طاهریان است. مأمون او را ذوالیمینین (دارای دو دست راست) لقب داد. نوشته‌اند این لقب به‌سبب توانایی او در شمشیرزنی با هر دو دست بوده است.

طُغرل اول (طغرل بیگ محمد، سلطنت 455-429 ﻫ ق) مؤسس سلسلۀ سلجوقیان بزرگ (خراسان) بود. او به سلطنت غزنویان در ایران و به حکومت آل‌بویه در بغداد پایان داد. بیشترین وسعت قلمرو حکومت او از شرق تا حوالی هرات و بامیان، از شمال به ماوراءالنهر و خوارزم، از غرب تا آناتولی شرقی و ارمنستان و از جنوب به خلیج فارس محدود می‌شد.