اتحادیۀ صِنفی گروهی سازمان‌یافته است از افراد یک صِنف که پیشه و کار همسان دارند، مانند کارگران یک رشتۀ صنعتی یا دارندگان شغل یا حرفه‌ای خاص که برای حفظ حقوق مادی و معنوی اعضای صنف پدید می‌آید. کوشش در راه تعیین دستمزد یا سود مناسب، تعیین مدت زمان کار روزانه متناسب با نوع کار، بهبود محیط و شرایط کار، فراهم کردن امنیت شغلی، گسترش بازار کار، تأمین خدمات رفاهی و بهداشتی و حقوق دورۀ بیماری و ازکارافتادگی برای اعضای صنف از جمله هدفهای هر اتحادیۀ صنفی است. سبب پیدایش اتحادیۀ صنفی آن است که تک‌تک افراد یک صنف، به‌تنهایی، نمی‌توانند در برابر کارخانه‌داران ، کارفرمایان، بازرگانان بزرگ و گاه دولت از حق خود دفاع کنند. از‌این‌رو، افراد یک صنف در سازمانی گرد هم می‌آیند و برای رسیدن به خواسته‌های خود همفکری و همکاری می‌کنند. اتحادیۀ تراشکاران، اتحادیۀ پسته‌کاران، اتحادیۀ تاکسی‌رانان، اتحادیۀ نانوایان، اتحادیۀ حلبی‌سازان و اتحادیۀ کامیون‌داران نمونه‌هایی از اتحادیه‌های صنفی در ایران هستند. گاهی به‌جای کلمۀ اتحادیۀ صنفی، واژۀ سَندیکا، که واژه‌ای فرانسوی است، به کار برده می‌شود.