اَمِشاسپَند در دین زردشتی نام هریک از بزرگترین فرشتگان اهورَمَزدا، خدای یگانۀ ایرانیان باستان و زردشتیان، است. امشاسپند، در زبان اوستایی، بهمعنی بیمرگِ مقدس یا جاودانِ مقدس است.
اُمّ الصِبیان در فرهنگ عامۀ ایران، موجودی افسانهای است. مردم امالصبیان را دختر ابلیس میدانند و بهشکل ماده دیوی با یک جفت پستان بزرگ پُر از شیر وصف میکنند. اعتقاد دارند که این دیو در ویرانهها، کوهها و بیابانها زندگی میکند. او را عاشق نوزادان و کودکان میدانند و میگویند هر جا نوزاد یا کودکی تنها بیابد او را در آغوش میگیرد و با عشق و علاقه چنان سخت میفشارد که کودک بیمار میشود.
نگاه کنید به الاهی نامه
الفبا مجموعهای از حروف یا نشانههای نوشتاری است که بر پایۀ آواها یا صداهای هر زبان شکل گرفته و مرتب شده است و برای نوشتن به خط آن زبان بهکار میرود. نشانه، بهمعنی حرف، مربوط به نوشتار است، اما صدا مربوط به گفتار است. الفبای فارسی 33 نشانۀ نوشتاری دارد.
نگاه کنید به ابوریحان بیرونی
الاهینامه کتابی است منظوم در قالب مثنوی از عَطّارِ نیشابوری (6۱۸-۵۴۰ ﻫ ق)، شاعر و عارف ایرانی.