عُرفی شیرازی (999-963 ﻫ ق) از پایه‌گذاران شیوۀ شعری است که آن را طرز تازه خوانده‌اند. بعدها این شیوه سبک هندی یا اصفهانی نامیده شد.
عِین‌القُضات همدانی (492-525 ﻫ ق) اندیشمند ایرانی است که به‌سبب نظریه‌های فلسفی‌اش به قتل رسید. از او چندین اثر به زبانهای فارسی و عربی به‌جامانده است. نامش ابوالمعالی عبدالله بن محمدبن علی میانجی است و به عین‌القضات (مروارید قاضیان) شهرت یافته است.
عُبید زاکانی شاعر سدۀ هشتم هجری قمری و از نخستین طنزنویسان ایران است. بیشتر آثار او در نقد رفتارهای اجتماعی و اخلاقی حکومتگران و مردم دورانِ اوست. نام کامل او نظام‌الدین عبید زاکانی قزوینی و شناخته‌ترین کار او مثنوی موش و گربه است.
عماد فَقیه کرمانی شاعر و عارف ایرانی سدۀ هشتم هجری قمری و معاصر حافظ است. نامش عمادالدین علی فقیه بود و عماد نام شاعری اوست.
عَلَوی، بزرگ (1375-1282 ﻫ ش) نویسندۀ ایرانی و از پیشگامان داستان‌نویسی نو در ایران است. به‌سبب پیروی از اندیشه‌های کمونیستی ناچار شد بیش از چهل سال از عمر خود را در تبعید سپری کند. بیشتر داستانهایش را در ایران نوشت و در دوران تبعید بیشتر به تدریس و معرفی ادبیات ایران پرداخت.
عَلیزاده، غَزاله (1327-1375 ﻫ ش) نویسندۀ ایرانی است که سه سال پس از درگذشتش، برندۀ جایزۀ بیست سال داستان‌نویسی شد.