غَزَل از قدیمی‌ترین قالبهای شعر فارسی است و معمولاً بین پنج تا چهارده بیت دارد. تمام بیتهای غزل بر یک وزن (هم‌وزن) هستند و یک قافیه دارند. قافیه در دو مصرع نخست و مصرعهای دوم بیتها یکسان است. به‌طورمعمول در پایان غزل، شاعر نام یا تخلص شعری خود را می‌آورد.
عَلیشیر نَوایی، امیر نِظام‌الدین (844-906 ﻫ ق) شاعر و نویسندۀ ایرانی است که چندی وزیر سلطان حسین بایِقرا بود و در آن مدت با پشتیبانی از هنرمندان به‌ویژه شاعران و موسیقیدانان و نگارگران، هرات را به مرکز هنر و فرهنگ تبدیل کرد. او خود نیز در نواختن ساز چیره‌دست بود. قطعۀ نوایی در موسیقی خراسان منسوب به اوست . علیشیرنوایی به دو زبان فارسی و ترکی‌جغتایی (یک لهجۀ شرقی ترکی) شعر می‌سرود.
عَمعَق بُخارایی، شهاب‌الدین (درگذشت 542 یا 543 ﻫ ق) شاعر ایرانی دورۀ سلجوقیان است.
عَروض نام مجموعۀ قانونها و قاعده‌هایی است که برای سنجش و تعیین وزن شعر فارسی و عربی به‌کار می‌رود.
عَراقی، فَخرالدین شاعر و عارف ایرانی سدۀ هفتم هجری است. نامش ابراهیم پسر بزرگمهر است اما با نام شاعری (تَخَلُّص)خود عراقی شناخته می‌شود.
عَنقا پرنده‌ای است افسانه‌ای در ادبیات و افسانه‌های عربی اما در ادبیات فارسی نیز به‌کار رفته است زیرا پس از ورود اسلام به ایران برخی مترجمان ایرانی سیمرغ را عنقا ترجمه کردند. عنقا واژه‌ای عربی، از ریشۀ عُنُق، به‌معنای گردن است.