اَمپریالیسم روش سیاسی یک دولت نیرومند است برای تسلط بر یک ملت یا ملتهای دیگر از راه به کار بستن سیاستهای توسعه‌طلبانۀ اقتصادی، سیاسی و فرهنگی. دولتی که چنین سیاستی را به‌کار گیرد امپریالیست نامیده می‌شود.
اِمپراتوری شکلی از سازمان سیاسی و نظامی حکومتی است که در آن قدرت مرکزی بر کشورها و سرزمینهایی پهناور فرمان می‌راند و مردمانش را قومهایی با فرهنگهای گوناگون تشکیل می‌دهند. این سرزمینها، گاهی به‌هم‌پیوسته‌اند و گاهی دور از یکدیگرند. حکومت امپراتوری معمولاً با نیروی نظامی بر قومها و ملتهای دیگر چیره می‌شود، در طول مدتی کوتاه یا طولانی آنها را با قانونها و آرمانهای خود ظاهراً متحد می‌کند و دادوستد فرهنگی و تجاری میان آن قومها را توسعه می‌دهد. انگیزۀ تشکیل امپراتوریها برتری‌طلبی اقتصادی، سیاسی، نظامی و فرهنگی بوده است که با اسلحه یا ترویج عقاید مذهبی یا به‌کمک یک ایدئولوژی اعمال شده است.
اِکو (سازمان همکاری اقتصادی) سازمانی منطقه‌ای است که در سال 1364 ﻫ ش (1985 م) با عضویت سه کشور ایران، پاکستان و ترکیه با هدف برقراری همکاری در زمینه‌های اقتصادی، فناوری و فرهنگی میان این کشورها به‌وجود آمد. کاهش تعرفه‌های گمرکی و توسعۀ تجارت از هدفهای مهم این سازمان بوده است.
اِعتصاب دست از کار کشیدن اکثریت یا تمامی کارکنان یک یا چند سازمان اداری و صنعتی است برای از کار انداختن آنها و دستیابی به خواسته‌های اقتصادی و سیاسی و به‌دست آوردن حقوق و آزادیهای اجتماعی.
لیبرالیسم اعتقاد به آزادی انسان در زندگی فردی و فعالیتهای سیاسی، اقتصادی و اجتماعی است. براساس این اعتقاد، حکومت، قوانین و برنامه‌های کشور باید به گونه‌ای تدوین و اجرا شود که برابری و آزادی انسان را تأمین کند و به او امکان دهد از این آزادی در راه پیشرفت بهره‌مند شود. برخورداری انسان از برابری و آزادی در روابط اجتماعی و سیاسی را بعضی از فیلسوفان حقوق طبیعی انسان دانسته‌اند. لیبرالیسم از واژۀ لاتینی لیبرتاس (Libertas) به‌معنی آزادی گرفته شده است.
کُنوانسیون حقوق کودک پیمان‌نامه‌ای جهانی است برای حمایت از حقوق مدنی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کودکان که در سال ۱۹۸۹ م، در مجمع عمومی سازمان ملل متحد به تصویب رسیده است. در سپتامبر 1990 م، پس از پیوستن بیست کشور به این کنوانسیون، اجرای مفاد آن برای کشورهای عضو الزامی شده است. اکنون ۱۹۳ کشور، ازجمله ایران، عضو کنوانسیون هستند.