کاوالیِری، بوناوِنتورا (Bonaventura Cavalieri، 1647-1598م) ریاضیدان و فیزیکدان ایتالیایی است. او روش بخش‌ناپذیرها را در ریاضیات به‌کار برد و نتیجه‌هایی به‌دست‌ آورد که به اصلهای کاوالیری مشهور شده است. این اصلها سبب گسترش استفاده از حساب دیفرانسیل و اَنتگرال در محاسبۀ مساحتها و حجمها شد. کاوالیری همچنین نظریاتی قابل توجه در مثلثات، مخروطات، اُپتیک، نجوم و علم احکام نجوم دارد.

کاردانو، جِرولامو (Gerolamo Cardano، 1576-1501 م) ریاضیدان و پزشک ایتالیایی و از مؤثرترین ریاضیدانان دورۀ رُنِسانس است. کتاب فن کبیر (هنر بزرگ) که کاردانو در آن به قوانین جبر پرداخته، یکی از پایه‌های اساسی تاریخ جبر است. کاردانو همچنین اولین پزشکی است که دربارۀ تب تیفوس گزارش بالینی نوشته است.

کانتور، گئورگ (Georg Cantor، 1845-1918 م) ریاضیدان آلمانی است که نظریۀ مجموعه‌ها را پایه‌گذاری کرده است. این نظریه بنیان ریاضیات جدید شناخته می‌شود. امروزه بسیاری از مفاهیم ریاضی بر پایۀ نظریۀ مجموعه‌ها تعریف می‌شود.

کَرَجی، ابوبکر محمدبن حسن (درگذشت حدود 420 ﻫ ق) ریاضیدان و آب‌شناس ایرانی است. او مسائل جبر را بدون به‌کار بردن هندسه و با استفاده از عملیات حساب حل کرد و برآورد نسبتاً دقیقی برای ریشۀ دوم (جذر) اعداد ارائه کرد. او در زمینۀ مهندسی آب و استخراج آبهای زیرزمینی نیز صاحب‌نظر بود و ابزارهای دقیق برای این شاخه از مهندسی ساخت.

کاشانی، غیاث‌الدین جمشید (درگذشت 832 ﻫ ق) ریاضیدان و اخترشناس ایرانی است که کسرهای اعشاری و مبانی محاسبات عددی امروز را پدید آورده است. او عدد پی (π) را تا 16 رقم اعشار حساب کرده و سینوس (جِیب) یک درجه را به روشی دیگر و متمایز از راهکارهای دیگران محاسبه کرده است. این روش امروزه در تقریب کمیتهای نجومی و مهندسی دارای اهمیت و کاربرد وسیع است. شیوۀ نگارش او به‌سبب دقت و فهم آسان در تاریخ ریاضیات آن دوره ستوده شده است.