اِقرار در اصطلاح حقوقی، اِعلام حق یا اعلام انجام دادن عملی است که زیان آن به اقرارکننده و سود آن به دیگری می‌رسد. اگر اقرار به انجام دادن عملی باشد که قانون برای آن عمل مجازات تعیین کرده باشد، به آن اعتراف هم می‌گویند. اقرار ممکن است به‌صورت شفاهی نزد مأموران انتظامی، بازپرس یا در دادگاه باشد و یا به‌صورت کتبی (اقرارنامه) در دفتر اسناد رسمی ثبت شود.

اِعلامیۀ جهانی حقوق کودک اعلامیه‌‌ای است در حمایت از کودکان سراسر جهان و تأمین حقوق و آزادیهای لازم برای رشد کامل جسمی و روحی آنان که از طرف سازمان ملل متحد صادر شده است. این اعلامیه‌ در 20 نوامبر 1959 م (29 آبان 1338 ﻫ ش) در مجمع عمومی سازمان ملل متحد، با رأی موافق همۀ اعضای این سازمان به تصویب رسید. پیش از آن در سال 1924 م (1303 ﻫ ش)، جامعۀ ملل نیز اعلامیه‌ای دربارۀ حقوق کودک صادر کرده بود.

اعلامیۀ جهانی حقوق بشر سندی است دربارۀ حقوق مَدَنی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی مردم سراسر جهان که در دهم دسامبر 1948 م (19 آذر 1327 ﻫ ش) به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسید. این اعلامیه هیچ کشوری را متعهد به اجرای مواد آن نمی‌کند. بااین‌همه، بیش از هر اعلامیۀ دیگری که دربارۀ حقوق و آزادیهای انسان در کشورهای گوناگون انتشار یافته، مورد پذیرش مردم جهان قرار گرفته است. تصویب این اعلامیه در تدوین قانون اساسی بسیاری از کشورهایی که پس از این تاریخ به استقلال رسیدند تأثیر داشته ‌است. تقریباً همۀ کشورهای جهان این اعلامیه را امضا کرده‌اند. ایران نیز از امضاکنندگان آن است.

ازدواج قراردادی است اجتماعی که در هر جامعه براساس قانونهای شرعی، عرفی و مدنی آن جامعه میان زن و مرد بسته می‌شود تا زندگی مشترک خود را به‌عنوان زن و شوهر آغاز کنند. در بیشتر قانونها به زن و مرد توصیه می‌شود که پس از آمادگی تن و روان، یعنی رسیدن به بلوغ جسمی و بلوغ روانی، شناختن کامل کسی که به همسری برگزیده می‌شود، علاقه‌مندی به همسرگزینی و آمادگی مالی برای تشکیل خانواده به بستن قرارداد زناشویی بپردازند. نداشتن این‌گونه آمادگیها و تن دادن به ازدواجهای تحمیلی از دوام زندگی زناشویی می‌کاهد.

اِرث در اصطلاح حقوقی انتقال دارایی شخص مرده به بازماندگان اوست. کسی را که ارث از او منتقل می‌شود مُوَرِث، کسی را که ارث می‌برد وارِث و دارایی شخص مرده را تَرَکه (ماتَرَک) می‌نامند.