عَبّاس میرزا (1249-1203 ﻫ ق) پسر و ولیعهد فتحعلی‌شاه قاجار و فرمانده کل سپاه ایران در جنگهای ایران و روسیه است. او سپاه ایران را با اسلحه‌های نو مجهز کرد و دگرگونیهای بنیادی در ارتش ایران پدید آورد. در دورۀ او جوانانی از ایران برای تحصیل علوم و فنون جدید به اروپا اعزام شدند.
عَبّاس اول صفوی (سلطنت 1038-996 ﻫ ق) مشهور به شاه عباس بزرگ، پنجمین پادشاه سلسلۀ صفویان است. او توانست بر دو قدرت زمان خود، ازبکها در شرق و عثمانی در غرب، چیره شود و با بیرون راندن پرتغالیها از جنوب ایران مرزهای کشور را تثبیت کند. دوران او همچنین زمینه‌ساز شکوفایی برخی زمینه‌های هنر بود.
صالح شیرازی (میرزا صالح، قرن سیزدهم هجری قمری)، روزنامه‌نگار ایرانی و از پیشگامان صنعت چاپ در دورۀ قاجاریان است که نخستین روزنامۀ چاپی به زبان فارسی را در ایران منتشر کرده است. از میرزا صالح سفرنامه‌ای نیز به‌جا مانده است.
صاحب‌الزنج، علی‌بن محمد (درگذشت 270 ﻫ ق) رهبر قیام زنگیان در دورۀ معتمد، خلیفۀ عباسی، در سدۀ سوم هجری قمری است.
صاحِب‌بن عَبّاد، ابوالقاسم بن عباد (385-326 ﻫ ق) ادیب مسلمان ایرانی است که در زبان و ادبیات عرب استاد بود و وزارت دو تن از پادشاهان سلسلۀ آل‌بویه را به عهده داشت. صاحب (به‌معنی دارندۀ مقام و کمال) لقب و شهرت ابوالقاسم بن عباد است. این لقب را برخی به‌سبب شاگردیِ و همنشینی با ابوالفضل بن عمید، وزیر رکن‌الدولۀ دیلمی که در نویسندگی و شاعری شهرت داشت، و برخی دیگر به‌سبب وزارت او در دورۀ مؤیدالدولۀ دیلمی (پادشاهی 373 -366 ﻫ ق) می‌دانند.