آسمان آن قسمت از فضاست که از زمین و از درون جوّ آن دیده می‌شود. در اخترشناسی آن را بخشی از کُرۀ آسمان (کرۀ سَماوی) می‌دانند. کرۀ آسمان یعنی کره‌ای که ستاره‌ها، سیاره‌ها، ماه، خورشید و اجرام دیگر آسمانی در آن دیده می‌شوند. در زبان و ادبیات فارسی، واژه‌هایی مانند سِپِهر، گُنبد و گردون نیز به‌معنی آسمان به کار رفته است.
آسمان‌نما مکانی با سقف گنبد‌شکل است که در آن با استفاده از پروژکتورهای الکترومکانیکی یا دیجیتالی موقعیتها و حرکتهای گوناگون اجرام آسمانی مانند زمین، ماه، خورشید، سیاره‌ها، ستاره‌ها و یا صورتهای فلکی را برای بینندگان نمایش می‌دهند.
کُپرنیک، نیکُلاس (Nicolaus Copernicus، 1543-1473م) اخترشناس و ریاضیدان لهستانی است. او با مطالعۀ آثار اخترشناسان پیش از خود نظریۀ خورشید مرکزی را ارائه داد. این نظریه تحولی بزرگ در اخترشناسی پدید آورد.
قطب‌الدین شیرازی، محمودبن مسعود (634-710 ﻫ ق) ملقب به علامۀ شیرازی و ملاقطب‌الدین، ستاره‌شناس، پزشک، فیلسوف، ریاضیدان و موسیقی‌دان ایرانی است که آثاری بزرگ و مهم در این دانشها نوشته است.
کِپلر، یوهانس (Johannes Kepler،1571-1630م) اخترشناس و ریاضیدان آلمانی است. او دربارۀ حرکت سیاره‌ها به دور خورشید به دستاوردهای تازه رسید و آن را به‌صورت قوانینی بیان کرد و شناختی جدید از منظومۀ شمسی به‌دست داد. کارهای علمی او در پذیرش نظریۀ خورشید مرکزی نقشی بسزا داشت و سبب شد بینش انسان از جهان هستی دگرگون شود.
فَضانَوَردی کاوشی است برای شناختن فضا از طریق فرستادن فضاپیماهای باسرنشین و بدون سرنشین. پیشرفت علم و فناوری در قرن بیستم میلادی باعث شد انسان بتواند دامنۀ مطالعه و پژوهشهای خود دربارۀ فضا را گسترش دهد، و ابزار و وسایلی بسازد و به فضا بفرستد تا علاوه‌بر افزایش دانش و برآورده کردن کنجکاوی خود، از دستاوردهای آن برای زندگی بهتر استفاده کند. دستاوردهای فضانوردی به شناخت بهتر زمین، منظومۀ شمسی و عالَم کمک می‌کند و کاربردهایی مانند پیش‌بینی بهتر وضع هوا، جهت‌یابی روی زمین و مبادلۀ اطلاعات با هر نقطه از کرۀ زمین دارد.
- 1
- 2