آینه کاری هنر تزیین دیوارها، ستونها و سقف ساختمانها با قطعه‌های کوچک و بزرگ آینه است. در محل آینه‌کاری‌ شده به‌سبب بازتاب نور از آینه‌های مختلف، فضایی درخشان و باشکوه ایجاد می‌شود. آینه‌کاری بیشتر در فضاهای سرپوشیده به کار می‌رود که با نور تابیده‌شده از دریچه‌ها یا با نور چراغ روشن می‌شود. تزیین داخل بناها با آینه، در نقشها و طرحهای منظم هندسی و گل و بوته، از ابتکارهای ویژۀ هنرمندان ایرانی است.

نگاه کنید به قرآن

آهنربا جسمی است از آهن یا ماده‌ای دیگر که خاصیت مغناطیسی دارد، یعنی موادی مانند آهن، نیکل، کبالت یا آلیاژهای آنها را می‌رباید یا جذب این مواد می‌شود. آهنربا کاربردهای گوناگون دارد. آهنربای معمولی برادۀ آهن، میخ و سوزن را جذب می‌کند. قُطب‌نما دارای عقربه‌ای آهنرباست که برای جهت‌یابی به کار می‌رود. در زنگ اخبار، تلفن، تلگراف، کامپیوتر، بلندگو و دستگاههای تولیدکنندۀ الکتریسیته، بادزَن برقی، آب‌میوه‌گیری و موتورهای الکتریکی دیگر از آهنربا و خاصیت مغناطیسی استفاده شده است. بدون آهنربا نمی‌توان مقدار زیادی الکتریسیته تولید کرد و نیز الکتریسیتۀ به‌دست‌آمده را به‌خوبی به‌کار برد.

آهنگری تافتن آهن در کوره و چکش‌کاری آن است برای ساختن و تعمیر اشیایی مانند در، پنجره، نرده، بیل، کلنگ، تیشه و نعل اسب. آهنگرانی که اشیای کوچک، مانند قفل، کلید، زنجیر و چاقو می‌سازند چِلِنگَر نامیده می‌شوند. گروهی از آهنگران و چلنگران کارگاه دارند و گروهی دوره‌گرد هستند. آهنگران دوره‌گرد که بیشتر از کولیها هستند، معمولاً به روستاها و شهرهای کوچک می‌روند و اشیایی مانند بیل و کلنگ، قیچی، انبر و کارد می‌سازند یا چنین اشیایی را تعمیر می‌کنند. بقایای کوره‌های قدیمی ذوب آهن و همچنین اشیای آهنی که در چین، هند، ایران و آسیای صغیر پیدا شده‌اند نشان می‌دهند که پیشینۀ آهنگری حداقل به شش‌هزار سال می‌رسد. آهن را در آغاز از شهاب‌سنگها به دست می‌آوردند و برای ساختن سلاح، ابزار و اشیای تزیینی به کار می‌بردند. پس از کشف معدنهای آهن، از ذوب کردن سنگهای آهن‌دار، آهن استخراج می‌کردند.

آهو از جانوران پستاندار نشخوارکنندۀ سُم‌دار، از راستۀ سُم‌شِکافته‌ها و از تیرۀ گاوان است. آهو بیشتر در دشتها، علفزارها و تپه‌های کم‌ارتفاع افریقا و آسیا زندگی می‌کند. تاکنون در سراسر جهان 14 گونه از این جانور شناخته شده است.

آیِش رها کردن و نکاشتن زمینی است که پس از چند سال زیر کشت رفتن، ضعیف شده است. این کار سبب می‌شود که زمین پس از مدتی نیروی باروَری خود را بازیابد. در اصطلاح کشاورزی، این زمین را نیز آیش می‌نامند. این‌گونه زمین را چند ماه تا چند سال به حال خود می‌گذارند و در آن چیزی نمی‌کارند. در این مدت در بیشتر جاها، یک یا چندبار زمین را شخم می‌زنند.