صاحِب‌بن عَبّاد، ابوالقاسم بن عباد (385-326 ﻫ ق) ادیب مسلمان ایرانی است که در زبان و ادبیات عرب استاد بود و وزارت دو تن از پادشاهان سلسلۀ آل‌بویه را به عهده داشت. صاحب (به‌معنی دارندۀ مقام و کمال) لقب و شهرت ابوالقاسم بن عباد است. این لقب را برخی به‌سبب شاگردیِ و همنشینی با ابوالفضل ‌بن عمید، وزیر رکن‌الدولۀ دیلمی که در نویسندگی و شاعری شهرت داشت، و برخی دیگر به‌سبب وزارت او در دورۀ مؤیدالدولۀ دیلمی (پادشاهی 373 -366 ﻫ ق) می‌دانند.

صاحب‌الزنج، علی‌بن محمد (درگذشت 270 ﻫ‌ ق) رهبر قیام زنگیان در دورۀ معتمد، خلیفۀ عباسی، در سدۀ سوم هجری قمری است.

صابون ماده‌ای شوینده است که از نمکهای سدیم و پتاسیم اسیدهای چرب ساخته می‌شود و برای تمیز کردن سطح چیزهای چرک به کار می‌رود.

صابری فومَنی، کیومرث (1383-1320 ﻫ ش) مشهور به گل‌آقا، طنزپرداز و روزنامه‌نگار ایرانی است. او بنیان‌گذار مؤسسۀ گل‌آقا بود که مجلاتِ طنز گُل آقا را منتشر می‌کرد.

صابِر، علی‌اکبر طاهرزاده (1911 – 1862م) شاعر طنزگوی آذربایجانی است که به زبان ترکی آذربایجانی شعر می‌گفت و با روزنامۀ ملانصرالدین همکاری داشت. مجموعه شعرهای او هوپ‌هوپ‌نامه نام دارد.

صابِئین نام فرقه‌ای دینی پیرو حضرت یحیی(ع) است که در فلسطین می‌زیستند و به صابئین ماندایی (مندایی) شهرت دارند. پیروان این دین پس از پیدایش مسیحیت، به‌سبب اختلاف و درگیری با یهودیان مسیحی‌شده، حدود 000 2 سال پیش به کناره‌های جنوبی رودهای دجله و فرات (در عراق امروزی) و کناره‌های اروندرود و کارون (در ایران) کوچ کردند.