قَرقاوُل پرندهای است از راستۀ ماکیانسانان و خانوادۀ قرقاولها. گرچه قرقاول بومی آسیاست، امروزه در حاشیۀ جنگلها، مزارع و بوتهزارهای سراسر جهان، بهخصوص نیمکرۀ شمالی زندگی میکند. تاکنون، حدود 50 گونه از این پرنده شناخته شده است که یک گونۀ آن در شمال ایران بهصورت بومی و به تعداد فراوان زندگی میکند.
قَرهداغ از کوههای البرز مرکزی در استان تهران است که در 15 کیلومتری شمال شرقی شهر دماوند قرار دارد.
قَرَهکلیسا (کاراکلیسا) نام یکی از کلیساهای تاریخی ایران و از زیارتگاههای مهم ارمنیها در استان آذربایجان غربی است. این کلیسا در جنوب شهر ماکو و شمال شرقی شهرستان چالدران قرار دارد. بر پایۀ منابع تاریخی ارمنی، قرهکلیسا اصلاً محل دفن تادئوس یا طاطاووس مقدس، یکی از حواریون حضرت عیسی(ع)، است که گفتهاند در سال 66 م، در این مکان به شهادت رسیده است. تاریخ دقیق ساخت کلیسا معلوم نیست، اما برخی منابع ساخت آن را بین قرن چهارم و ششم میلادی میدانند.
قَراخَتائیان نامی است که مورخان و نویسندگان قلمرو اسلام از قرن ششم هجری قمری به قوم خَتای (کِیتای) که تیرهای از طوایف تُنگوز یا مغول بودهاند، دادهاند. جایگاه اصلی اینان ظاهراً در جنوب مَنچوری (شمال شرقی چین امروزی) بود. دستهای از این ختائیان در قرن پنجم هجری قمری بهسوی سرزمینهای مسلماننشین در شرق ماوراءالنهر به راه افتادند و در آنجا در کنار قلمرو قراخانیان (ایلَکخانیان) قلمرویی بهدست آوردند. عنوان قراختایی از همین دوره بر آنها اطلاق شده است.
قَرَنفُل گیاهی است زینتی، دوساله و در برخی گونهها پایا (چندساله) و بومی جنوب اروپا و بخشهایی از آسیا. این گیاه در ایران حدود 36 گونه و شمار زیادی رقم و هیبرید (دورگه) دارد که در بیشتر نقاط کشور دیده میشود. قرنفل را برای گلهای زیبا و رنگارنگش در باغچه و پارکها میکارند.
قَراقویونلو (873-777 ﻫ ق) اتحادیهای از طایفههای تُرکَمان بودند. قلمرو آنها از حوالی دریاچۀ وان (در شرق ترکیۀ کنونی) بهتدریج در بخشهایی از ایران و عراق عرب گسترش یافت. مرکز حکومت آنها شهر تبریز بود. آنها به حکومت جَلایریان در آذربایجان و عراق عرب خاتمه دادند. سرانجام این سلسله توسط آققویونلوها از میان رفتند. قراقویونلو بهمعنی صاحب گوسفندان سیاه است.