اِبنِ فَقیه ادیب و جغرافیدان ایرانی قرن سوم هجری قمری است. نامش احمد بود و به اِبنِ فَقیه (اِبنُ الفَقیه) همدانی شهرت یافت.
اِبنِ عَرَبی (638-560 ھ ق) عارِف، مُفَسِّر و شاعر مسلمان اَندَلسی است. نامش محّمد بود و به ابن عربی و مُحییِالدّینِ عَرَبی نیز شهرت داشت.
اِبنِ طولون (953-880 ھ ق) فقیه و تاریخنویس مسلمان اهل سوریه است. نامش محمّد بود و به ابن طولون شهرت یافت.
اِبنِ شَهرآشوب دانشمند شیعه در علم فقه و حدیث در قرن ششم هجری قمری است. نامش اَبوجَعفر مُحَمدِبنِ علی بود. چون پدربزرگش شهرآشوب نام داشت به ابن شهرآشوب مشهور شد.
اِبنِ سینا (428-370 ھ ق) فیلسوف، پزشک، ریاضیدان و ستارهشناس ایرانی است. نامش ابوعلی حسین و نام پدرش عَبدُالله بود و یکی از نیاکانش سینا نام داشت. بههمینسبب به ابن سینا یا ابوعلی سینا شهرت یافته است.
اِبنِ رُشد (595-520 ھ ق) فیلسوف، پزشک و دانشمند مسلمان است. نامش اَبوالوَلید محمّد، نام پدرش احمد، و نام پدربزرگش محمّدبنِ رُشد بود. بههمینسبب به اِبنِ رُشد شهرت یافته است.