اِسرافیل در روایتهای اسلامی، از فرشتگان مُقَرَّب (نزدیک) خداوند است. بنابر این روایتها، هنگامی که خدا آدم(ع) را خلق کرد و از فرشتگان خواست که به او سجده کنند، اسرافیل نخستین فرشتهای بود که به او سجده کرد. همچنین گفته شده است که در پایان جهان، اسرافیل در صور (بوق، شیپور) خود میدَمَد و در پی آن همۀ موجودات جهان میمیرند. آنگاه در روز قیامت بار دیگر اسرافیل در صور خود میدمد و اینبار همۀ مردگان زنده میشوند تا به حساب کارهای نیک و بدشان رسیدگی شود. در قرآن، نام اسرافیل نیامده است، اما به نَفخِ صور، یعنی دمیدن در صور، اشاره شده است.
اِسراف واژهای است عربی بهمعنای زیادهروی در مصرف. قرآن اسراف را کاری زشت میشمارد و در آیههای بسیاری، مانند آیۀ 67 سورۀ فُرقان، آیۀ 9 سورۀ اَنبیاء، آیۀ 127 سورۀ طٰهٰ، آیۀ 31 سورۀ اَعراف و آیۀ 141 سورۀ اَنعام به مسلمانان هشدار میدهد که از اسراف بپرهیزند. اسراف ممکن است در خوردن و آشامیدن، مصرف آب و برق و سوخت، بهرهبرداری از منابع حیوانی و گیاهی و معدنیِ زمین و مانند آنها باشد.
اَسرارُالتّوحید از مهمترین کتابهای عرفانی به فارسی است که محمّدبن مُنَوَّر، نوادۀ ابوسعیدابوالخیر، در نیمۀ دوم قرن ششم هجری قمری تألیف کرده است. این کتاب شرح احوال، سخنان و کارهای شگفتانگیز ابوسعید ابوالخیر، عارف ایرانی قرنهای چهارم و پنجم هجری قمری، است.
نگاه کنید به فلسطین
نگاه کنید به یعقوب
اِسراء نام هفدهمین سورۀ قرآن است که در مکه بر پیامبر اسلام نازل شد و 111 آیه دارد. اِسراء در زبان عربی بهمعنی سِیر دادن در شب است. چون در نخستین آیۀ این سوره از سیر دادنِ (معراج) حضرت محمد(ص) در یک شب از مسجدُالحَرام در مکه تا مسجدالاقصی در بیتُالمُقَدَّس سخن به میان آمده است، این سوره را اسراء نامیدهاند. این سوره بنیاسرائیل نیز خوانده شده است.