فرمانفرمائیان، سَتّاره (1391-1300 ﻫ ش) پژوهشگر و بنیان‌گذار رشتۀ مددکاری در ایران است. کوششهای او برای ایجاد و سازماندهی آسایشگاه کودکان بی‌سرپرست، برنامه‌ریزی برای رفاه زندانیان تهیدست و خانواده‌هایشان و تأسیس خانه‌های سالمندان بسیار مهم و گسترده بود.
فرما، پیر دو (Pierre de Fermat، 1665-1601 م) ریاضیدان فرانسوی و بنیان‌گذار نظریۀ اعداد است. او مستقل از رنه دکارت، فیلسوف و ریاضیدان هم‌عصرش، هندسۀ تحلیلی را پایه‌گذاری کرد و همراه با بلز پاسکال، ریاضیدان فرانسوی هم‌عصر خود، نظریۀ احتمال را بنا نهاد.
فرگه، فریدریش لودویگ گوتلوب (Friedrich Ludwig Gottlob Frege، 1925-1848 م) فیلسوف ریاضی و منطق‌دان آلمانی است. او از پایه‌گذاران منطق جدید یعنی منطق غیرارسطویی به‌شمار می‌آید. فرگه در نظریۀ منطق متغیرها به اصول ریاضیات و رابطۀ میان ریاضیات و منطق پرداخته است. نتایج دستاوردهای فرگه تأثیری عمیق بر فلسفۀ جدید گذاشته است.
فردوسی (614-923 ﻫ ق) شهرت ابوالقاسم منصوربن حسن بن اسحاق بن شرفشاه، شاعر حماسه‌سرای ایرانی، سرایندۀ شاهنامه، حماسۀ ملی ایران، است. فردوسی را استاد سخن و حکیم طوس نیز می‌خوانند.
فارابی، ابونصر محمد (259-339 ﻫ ق) فیلسوف ایرانی، مؤسس فلسفه در قلمرو اسلامی و مفسر فلسفۀ یونانی به‌خصوص فلسفۀ ارسطو است که به‌همین‌سبب به معلم ثانی مشهور شده است (ارسطو را معلم اول می‌خواندند). فارابی را در متون لاتین قرون وسطیٰ به‌صورتهای اونّصَر و الفارابیوس می‌خواندند و می‌شناختند. بعضی از کهن‌ترین منابع نام کامل‌تر او را ابونصر محمد بن محمد بن محمد بن طرخان یا ابونصر محمد بن نصر الفارابی آورده‌اند. فاراب از نواحی اطراف رود سیردریا (سیحون) است که از قدیم‌ترین ایام از سرزمینهای ایرانی به‌شمار می‌رفته است. ورود ترکان به این نواحی مربوط به قرنهای چهارم و پنجم هجری قمری است و از اواسط قرن ششم هجری به بعد آنجا را ترکستان خوانده‌اند. مهم‌ترین شرح‌حال‌نویسان فارابی، چون شهرزوری و ابن ابی اُصیبِعَه، خاندان فارابی را ایرانی دانسته‌اند.
فاکنر، ویلیام (William Faulkner، 1962-1897م) نویسندۀ امریکایی و برندۀ جایزۀ ادبی نوبل و جوایز مهم دیگر که در آثارش به زندگی، سنتها و تاریخ مردم جنوب ایالات متحد امریکا پرداخته است.