اُمَویان سلسله‌ای از فرمانروایان عرب بودند که پس از شهادت امام علی بن ابی‌طالب(ع)، از سال 41 تا 132 ه ق، با عنوان خلیفه بر سرزمینهای اسلامی حکومت کردند. قلمرو امویان در آغاز به شبه‌جزیرۀ عربستان و سرزمینهایی که تا زمان خلافت حضرت علی(ع) به تصرف مسلمانان درآمده بود محدود می‌شد، اما در آغاز قرن دوم هجری قمری، محدودۀ فرمانروایی آنها از شمال هندوستان تا اسپانیا را دربرگرفته بود. نخستین فرمانروای این سلسله مُعاویه بود که عُمَربن خَطّاب، دومین خلیفه از خلفای راشدین، او را والی شام کرده بود. جدِ معاویه که برادرزادۀ هاشم بن عَبدِ مَناف، جدِ بنی‌هاشم، بود اُمَیّه نام داشت. به‌همین‌سبب معاویه و جانشینان او را امویان یا بَنی اُمیّه (فرزندان امیه) نامیده‌اند.
